Jedi’lar ölmez

Star Wars’un yeni serisinin ikinci filmi olan Star Wars: Son Jedi vizyona girdi. Son Jedi olarak Deisy Ridley perdede fırtınalar estirmeye devam ediyor. Prenses Leila’yı canlandıran ve filmin çekimlerinden sonra vefat eden Carrie Fisher’ı da seyretmek insanda başka duygular oluşturuyor.

Star Wars’un peşini bir türlü bırakamıyoruz. Milyonlarca liralık bütçesi olan, çok ünlü yıldızların oynadığı filmlerin görücüye çıktığı bu piyasada niçin Star Wars bizim için bu kadar unutulmaz? Şöyle açıklamaya çalışayım, Star Wars: New Hope 1977 yılında çekildi. Hatırladığım kadarıyla Türkiye’de 1978 veya 79’da vizyona girdi. Düşünün o dönemlerde internet, bilgisayar, cep telefonu yok hatta televizyonun bile geçmişi beş, altı yıllık. Bütün gençlerin bilimkurgu tecrübesi televizyonda yayınlanan Uzay Yolu ve daha sonra Uzay 1999 ile sınırlı. Bu noktada bir çocuk salona giriyor, koltuğuna oturduktan sonra perde açılıyor. Uzayın derinliklerine doğru yazılar akmaya başlıyor. Muhteşem bir müzik çocuğu kendinden alıyor. Tam o sırada o zamana kadar hiç görmediği koskoca bir uzay gemisi yakın çekimde perdenin içine giriyor. Bu çocuk bendim. O gemiyi gördüğüm anda koltuğa sımsıkı sarıldım. Sonra beyaz maskeli, yüzleri görülmeyen askerlerle isyancıların lazer silahlarıyla savaşına daldım. Anlıyor musunuz o dönem için Star Wars’un ne kadar devrimsel olduğunu? Bugünün gençleri Star Wars’u değerlendirme yetisine sahip olamaz. Onun niye sinemada bu kadar büyük bir devrim yarattığını anlamak için o günleri yaşamak lazım. Bildiğiniz gibi dördüncü bölümden başlayan orijinal seri toplam üç bölümden sonra suskunluğa bürünmüştü. 1999’da ise Episode 1 ile George Lucas’ın yönetiminde tekrar hayata döndü. Yayınlanan serinin öncesini anlatan bu bölümler ben dahil hiç kimseyi tatmin etmedi. Sevilemedi. Lucas bu defteri kapattı. Star Wars serisinin haklarını devretti. Fakat yapımcıların böyle büyük bir efsanenin peşini bırakma niyeti yoktu. Star Trek serisinin de son filmini çeken J. J. Abrahams yönetmen koltuğuna oturdu. Böylece Star Wars Güç Uyanıyor yeni bir serinin başlangıcı oldu. Abrahams iyi bir başlangıç yaptı. Hem orijinal oyuncular Harrison Ford, Carrie Fisher, Mark Hamill gibi kahramanları tekrar perdeye döndürüp o içimizdeki nostaljik sempatıyı yaşattı hem de yepyeni ve başarılı isimleri filme kattı. Daisy Ridley, Adam Driver, Oscar Isaac yeni üçlü kahramanımız oldu. Bu hafta vizyona giren Star Wars Son Jedi filminin yönetmen koltuğunda ise Rian Johnson oturuyor. Braking Bad dizisi ve Looper filmlerinden hatırlayacağımız yönetmen tabii ki bir J.J. Abrahams değil. Film yeni serinin başlangıç filminden bir adım geri kalıyor olsa da ilk kadro o kadar sağlam kurulmuş ki yine de bize bir Star Wars filmi seyretme zevki veriyor. Carrie Fisher bu filmin çekimlerinin hemen bitiminde vefat etti. Bunu bilerek seyretmek insanda garip hisler uyandırıyor. Harrison Ford’un unutulmaz karakteri Han Solo’da 2015 yılındaki filmin finalinde öldüğü için eskilerden elimizde Mark Hamill kalıyor. Neyse ki Daisy Ridley’in değişik fiziği ve sempatisi son Jedi’yi bize yakın düşürüyor. Kötü adam Adam Driver’da rolünün hakkını veriyor. Hatta daha önceki Darth Weder Hayden Christensen’den çok daha başarılı olduğunu söylemeliyim. Star Wars’u çarşamba günü ilk matinede seyrettim. Saat 12:00 gibi erken bir satte bütün salon doluydu. Dikkatimi çeken ise kadın izleyicinin azlığı oldu. Neredeyse koca salon tamamıyla erkek izleyicilerden oluşuyordu. Bu da çok alışık olmadığımız bir şey tabii. Film başlayıp o klasik yazılar uzayın sonsuzluğuna doğru akmaya başlayınca çılgın bir alkış koptu. Kısacası hangi yönetmen yönetirse yönetsin, oyuncular gelsin geçsin Star Wars’un heyecanı hiç bitmiyor. 

Son film Star Wars Son Jedi’ın ilk matinesinde,  o klasik yazılar uzayın sonsuzluğuna doğru akınca çılgın bir alkış koptu. Star Wars’un ne kadar devrimsel olduğunu bugünün gençleri anlayamaz.