Mücadelenin belgeseli: Kailash

YIKICI DEĞİL YAPICI OLMAK İÇİN FİLM YAPIYORUM

Bütün bu süreçte ve belgeselin sonucunda aile ve çevresinden nasıl dönüşler aldığını merak ediyorum yönetmenin. Kendisi şöyle yanıtlıyor: “Ailem ve çevrem daima bana destek oldular ve dikkatli olmamı söylediler. Ayrıca çocuk işçileri kurtarmak için yaptığımız baskın günlerinde biz de dâhil herkes çok gergindi. Ailem ve çevrem bu süreçte e-posta yoluyla benden hep bilgi beklediler. Belgeselin sonucunu da çok sevdiler. Zaten filmin değişik aşamalarında test gösterimleri yapıyor, onlardan fikirlerini alıyordum. Filmin aşamalarına, gelişimine doğrudan şahit oldular ve memnun oldular.” Kailash’ın yaptığı sadece ülkesi Hindistan için değil, tüm dünya için çok önemli. Çok büyük ve çok özel bir sorumluluk. Ama bana kalırsa yönetmen Derek Doneen, Kailash’ın mücadelesini belgeselleştirerek onun bu sorumluluğuna dâhil oluyor. Doneen ise bu konuda mütevazı davranmayı tercih ediyor: “Çok teşekkür ederim fakat asıl dikkati Kailash’a vermeliyiz. O gerçekten bir kahraman ve ben sadece onun mesajını ilettim. O yıllarda kendi hayatını riske attı ve herhangi bir koruması da yoktu. Nobel’den sonra biraz güvenliği artırıldı. Ama hayatının büyük bir kısmını riske atarak çocukları kurtardı. Onu alkışlamalıyız.” Belgeselde kurtarılan, kurtarılma sonrası psikolojik olarak iyileşme tedavisi alan bir çok çocuk var. Yönetmene çekim boyunca çocuklarla olan iletişim sürecini soruyorum o da şöyle yanıt veriyor: “Bir Hint yapımcımız ve sesçi dışında kimse Hintçe bilmiyordu. Dolayısıyla ‘Google Translate’ aracılığıyla çocuklarla iletişim kurduk. Çocuklar sürekli konuşuyordu. Anlaşmak biraz zor oldu. Ayrıca ben yapıcı bir amaç için film yapıyorum. Ve genelde sevdiğim insanların filmlerini yapıyorum. Onlarla vakit geçirdikçe iletişim daha kolay bir hale geliyor.”

İNSAN TİCARETİ YAPAN BİRİYLE ARKADAŞ OLDUK

Belgeselin biçimsel formatına ve teknik özelliklerine geldiğimizde ise, genel belgesel algısı genellikle konuşan kafalardan oluşan, öğretici kaygısı yüksek yapımlardır. Ama bu belgesel adeta kurmaca bir film gibi yansıyor izleyiciye. Merak ediyorum: Bu belgeselde kurgulanmış bölümler var mı? Belgeselde izlediğimiz hiçbir şeyin kurgu olmadığını söyleyerek söze başlıyor Doneen ve ekliyor: “Biz bu belgeseli çekmeden önce konseptini kafamızda oturtmuştuk. Ama böyle belgesellere bir diyalog yazamazsınız ya da bir şey planlayamazsınız. Sadece çekime başlamadan önce kafamdaki konseptlerin çekeceklerimle birbirine uyacağı umuduyla yola çıktım.” O halde belgesel bir şans ve tesadüf silsilesinden oluşuyordu. Öyle ki çocukları kurtarma operasyonları dâhil her şey an be an izleyiciye aktarılıyordu. “Kailash’ın ekibi belgeselde izlediğimiz kaybolan çocuklardan birini bulmaya çalışırken süreci biliyorduk çünkü yanımızda Kailash vardı. Fakat sonunun ne olacağını bilmiyorduk. Belli adımları biliyorduk fakat devamı ve sonucu hakkında bir fikrimiz yoktu ve bu çok heyecan verici bir durumdu. Çocukları kurtardıktan sonra bir de onların bir iyileşme süreci vardı. Onu da ayrıca çektik. Burada da aşağı yukarı ne yaşanacağını biliyorduk.” şeklinde konuşan genç yönetmen belgeselin asla kurgu barındırmadığına dikkat çekiyor. Peki, bütün bu süreçlerde tehlikeli anlar olmuş muydu? Mutlaka olmuştu. Kendisinden dinliyoruz: “Çok fazla sayıda gizli kamera kullandık. Bütün tehlikeli anlar aslında izleyiciye gösteriliyor ve yansıyor. Ayrıca bu süreçte çocukları kurtarmak için insan ticareti yapan biriyle arkadaş olmak zorunda kaldık.”