Bu Avrupa Şampiyonası; 1988’den beri son 25 yılın en iyisi olma yolunda hızla ilerliyor. Dünya Kupaları da dahil; geçmişteki grup maçları, insanı futboldan soğutacak bir kıvamda sevimsiz oynanıyordu. Fakat bu kez, kalite ve heyecan erken geldi. Maçlar gayet iyi geçiyor... Ama dün oynanan iki maçın birer yarısı bu aktif sürece biraz ters düştü.
Günün ilk maçında Fransa ve İngiltere, ilk yarısı tempolu ve gollü geçen oyunun ikinci yarısında, şaşılacak bir durgunluk içindeydiler. O kadar ki, futbolcular birbirlerine faul bile yapamadı. Sessiz, sakin, kendi halinde bir maçtı.
***
Günün son maçı, bizi de yakından ilgilendiriyordu. Çünkü Ukrayna-İsveç mücadelesini Cüneyt Çakır yönetti. İlk yarıda; ev sahibi takım taraftarlarınının tepki verdiği ters bir faul kararı dışında, genelde hatasızdı. Pozisyonları yakından takip etmek istemesi, biraz ayak altında dolaşır gibi oldu.
Ukrayna ve İsveç; ilk yarıda birbirine denk iki takımın, aynı izada duran terazi kefeleri gibiydi. Her iki taraf da, ikişer önemli pozisyon buldu. Bu yarıda, biri diğerine kesin üstünlük sağlayamadı.
***
Cüneyt Çakır’ın şampiyonaya ısınma kıvaminde maç; ikinci yarıya tempolu başladı. İsveç’in erken gelen golünden önce, Ukrayna’lı bir futbolcu sakatlanmış yerde yatıyordu. Cüneyt Çakır’ın oyunu devam ettirmesi, bu kararını tartışmaya açtı. Neyse ki, Ukrayna çok geçmeden beraberliği sağladı da, kimsenin gözü bu pozisyonda kalmadı. İkinci golü yemeye ramak kala hayati bir başka pozisyon öncesi, gene Ukrayna’lı bir futbolcu yerde yatıyordu. O da kazasız-belasız atlatıldı. Cüneyt’in notunu düşürürler mi, bilmem.
Maç, bir efsanenin dönüşüne tanık oldu. Shevchenko, eski klas günlerinin benzer performansıyla; ince iş ve zaman ayarlı kafa vuruşlarını tekrar devreye soktu. Hocası Blochin’e sarılışındaki duygusallık, futbol yaşamındaki reenkarnasyona olanak sağlanmasına şükür duası gibiydi. Hocası da onu, belli ki alkışlatmak için son dakikalarda oyundan aldı. Maçtaki bizimkilerden Elmander de, kaçırdığı pozisyonla takımına epey zarar verdi.
