Merkez valisi benzetmesi yapabileceğimiz kronik yedeklerden 8’i, dün Fenerbahçe’nin ana kadrosunu oluşturuyordu. Bu tercihi, rakibi küçümseme modunda görmedim. Çünkü bu maçtan 2 gün sonra da, Süper Final’in çok kritik bir mücadelesi daha var. Sizce hangisi daha önemli?
Bu nedenle, yedek Fenerbahçe’yi anlayışla karşıladım. Başka zaman olsaydı, söyleyecek ve acıtacak çok sözümüz olurdu.
Yedeklerden oluştuğu için, takımın oturması kolay olmadı. Neredeyse Semih’in golüne kadar, hiçbir şey tam olarak yerli yerine oturamadı... Rakibin Mehmet Yıldız, Cernat ve İlhan Parlak gibi ne yapacağı belli olmayan futbolcuları vardı. Her an bir kaza kurşunu gelebilirdi.
Ama Stoch ve Baroni’nin sorumluluk yüklenmiş, ciddi, yoğun konsantrasyonlu futbolu, Fenerbahçe’yi birleştiren ve ayakta tutan temel unsurdu.
***
Semih topu ceza alanı çevresinde çevirip dururken, kendisine faul yapılmasını bilinçle bekledi. Karabük bu oyuna geldi. Semih kendi yarattığı pozisyonu, nefis bir frikik golüyle taçlandırdı. Herkes Baroni atacak diye beklerken, sürpriz sokuluşla atışı yaptı. Bence öncesiyle-sonrasıyla tam bir akıl golüydü.
1-0 öne geçiş, Fenerbahçe’ye güven duygusu aşıladı. Devreye kadar olan bölüm, tam saha hakimiyetle geçti. Ancak ikinci yarıda tempo ve baskı düştü. Karabük bu arada hata da yapınca, fark durup dururken 2-0’a çıktı. Maç da, gazı alınmış “Kola”ya döndü.
***
Karabük; yöneticilerine ve taraftarlarına “Yarı final oynuyoum. Daha ne istiyorsunuz” der gibi, skor 2-0 olunca ipin ucunu bıraktı. Zaten daha önce tutarken de biraz gevşek tutuyordu.
Fenerbahçe ise; maça (hatta finale) sorunsuz sahip çıkmanın keyfiyle, rahat rahat top çevirdi. Stoch, Baroni, Özer, Dia iyiler arasındaydı. Ama yazının başında da dediğim gibi; Stoch bu maçı çok ciddiye aldı, liderliği üstlendi, elinden gelen her şeyi göstermeye çabaladı. Çabası ve iyi niyeti beni etkiledi.
Fenerbahçe, tarihinin en çalkantılı dönemini yaşarken, iki cephede hedefe emin adımlarla yürüyor. Yaşanan tatsızlıklara bakılırsa, bunun adına mucize demek yanlış olmaz.
Tebrikler.
