Ah o masum gözler

Bu hafta vizyona giren Bajrangi Bhaijaan: Sevginin Gücü duygusal yapımları özleyen seyircinin çok beğeneceği bir yapım. Hele filmde konuşamayan 6 yaşındaki bir kızı canlandıran küçük oyuncu herkesin kalbini kazanacak....

Hint filmlerinin bizim ülke insanıyla alttan alta kurduğu çok sıkı bir bağ var. Durum bu olduğu halde Türkiye’ye niye bu kadar az Hint filmi geliyor bilemiyorum. Halbuki 1951 yapımı Avaremu’dan beri izleyicinin Hint filmlerine ilgisi ortada. Benim annem bile Avaremu’nun melodisini mırıldanır ve filmden efsane diye bahseder. Hatta 1964 yılında Sadri Alışık’ın başrolünde oynadığı bir uyarlaması bile yapılmıştır. Bollywood bütün dünyada kendine izleyici bulduğu, filmleri bir çok ülkede uyarlama senaryolarla tekrar çekildiği halde Türkiye’de çok az Hint filmi seyredebiliyoruz. En son Dangal filmini seyrettik, filmi getiren şirket Dangal’ın başrol oyuncusu Amir Khan’ı Türkiye’ye getirdi de bu anlamda bir hareketlenme oldu. Bu hafta vizyona giren ve yazının asıl konusu olan Bajrangi Bhaijaan: Sevginin Gücü filmi ise 2015 yapımı. Konusunu kısaca anlatayım, 5 yaşında Pakistanlı Müslüman bir kız olan Şahida, doğuştan konuşamıyordur. Annesi bir ümitle tedavi olması için onu Hindistan’a götürmeye karar verir. Ancak Şahida, uyuyan annesinden habersiz trenden iner. Tren hareket edince sesini duyuramaz ve bir başına oracıkta kalır. Bilmediği topraklarda küçük kızın yolu, Bajrangi adlı iyi kalpli bir adamla kesişir. Bajrangi ona yardım etmeye çalışsa da konuşamayan kızın ne adını ne de evinin yolunu öğrenemez. O sırada Bajrangi de sevdiği kadın Rasika ile evlenmeye çalışıyordur. Ama Rasika’nın babası evlenmeden önce Bajrangi’ye kendini kanıtlaması ve ev alması için bir süre vermiştir. Ancak Bajrangi, bu çaresiz kızı tek başına bırakamaz. Kaderin bir araya getirdiği ikili Şahida’nın ailesini ararken macera dolu bir yolculuğa çıkarlar. Film her Hint filmi gibi bol danslı ve müzikli. Bajrangi’yi canlandıran Salman Khan rolü için biraz yaşlı kaçsa da komik halleriyle kendini seyrettiriyor. Ama konuşamayan 6 yaşındaki Şahida’yı canlandıran Harshaali Malhotra söz konusu olduğunda akan sular durur. Bu küçük kız filmde beni kendine bağladı. Bütün film boyunca sadece finalde iki laf eden bu şirin kızın Hintliler’e has boyun kırması, kırmızı başörtüsü içinde parıldayan gözleri başkaydı. Filmin açılış sahnesiyle benim gözlerimi yaşarttı. Filmin dili komedi, müzikal, dram karışık. Ama konusu hafif bir konu değil. Kızın ailesini bulmak için Hindistan’dan Pakistan’a uzanan hikayesini seyrederken, Hindular ile Müslümanlar arasındaki keskin nefret ile yüzleşiyoruz. Biraz tarih bilenler Hindistan ile Pakistan’ın ayrılışını, daha çok Hintliler’in Müslümanları nasıl katlettiğini de bilirler. Hint toplumu belki de dünyadaki en keskin inanç sistemine bağlıdır. Onlarda hâlâ geçerliliğini koruyan bir kast sistemi varken nasıl Batı medeniyeti Hint kültürünü barış sembolü olarak sunar bilemiyorum. Beatles’tan günümüze kadar popüler kültür Hint felsefesinin barışseverliğinden bahsederken orada millet birbirini keser, toplu tecavüzler gırla gider. Neyse biz bu gerçeklerle yüzleşeceğimize filmin mesajı olan nefretleri sevginin yeneceğine inancımızı devam ettirmeye çalışalım...