Anne baba olmak çocuklar arasındaki ilişkinin halinden haberdar olmayı gerektirir. Çocuklar arası ilişki destekleyici olduğunda çocukların ruhsal gelişimine katkı sağlarken; çocuklar arası ilişki zorlayıcı ve yıkıcı olduğunda ise ruh hallerine travmatik etkide bulunabilir. Bugün size hem kardeşler arasındaki olumlu ilişkilerin hem de travmatik ilişkilerin öyküsünü anlatacağım.
“Ablalarımın çalıştıkları yerde ara sıra işçilere moral olsun diye tatlı dağıtılırmış. Ablalarım ise paylarını saklar akşam ben ve kardeşlerime verirlerdi. İyi ki kocaman bir aileyiz.”
“Ben daha beş yaşındayken, eski mahallemizde, arkadaşlarımın kardeşleri vardı. Ben de bir kardeş istiyordum. Anneme kardeş istediğimi söylemiştim. Bir gün annem yanıma gelip, sana kardeş getireceğim, “benim için dua et” dedi. Ben de elime tespihimi aldım, camdan anneme bakarken dua ettim. Sonra annem elinde bir bebekle geldi. Kardeşimim doğumu benim için en mutlu andı.”
“Yenenin şampiyon olacağı, o gün için ölüm kalım maçı denen Siirt Bitlis maçı vardı. Ama 18 yaş altında olanlar maça alınmıyordu. Ben 13 yaşındayım. Stadyumun önünde abimi bekliyordum. Abim uzun boyluydu. Kalabalık içinde onu gördüm. Abim bir şekilde beni maça soktu. O gün yendik ve şampiyon olduk. Şimdi 45 yaşındayım hala o günü hatırlarım.”
“Çocukken eğlenceli vakit geçirebilecek, oyun oynayabilecek, abim ve ablam vardı. Yaşlarımızda birbirimize yakındı ve çok eğleniyorduk. Mutsuz olduğumda, sıkıldığımda, en basitinden oyunlar oynadığımızda mutlu olurdum. Çorapla basket atma, saklambaç oynama, dışarda ağaca çıkıp meyve toplama gibi.”
“Çocukken okul için yurtta kalıyordum. Abimle aramızda 12 yaş vardı. Bir hafta sonu abim beni aramıştı ve tatil planı yapmıştık. Abimin hafta sonunu benimle geçirmek istemesi beni çok değerli hissettirdi. İki gün beraber vakit geçirmiştik. Her şey çok kendiliğinden gelişmişti. Abim benim isteklerimi yapıyordu. Benim isteklerimin ona göre çok çocukça olmasına rağmen, benim isteklerimi kabul edip yapması kendimi çok önemli hissettirmişti.”
“Abim çocukluğum boyunca bana eziyet etti. Sinirlendiğinde boğazımı sıktı. Bir keresinde neredeyse boğuluyordum. Evdeki her eşyayla dayak yemişimdir. Yıllarca dehşet içinde kaldım. Anne babama defalarca söyledim. Kendi aralarında kavgalılardı. Dertleri başlarından aşkındı. İkisi de mutsuzdu. Meseleyi abi kardeş arasındaki didişme gibi ele aldılar. Hiçbir zaman olup biteni anlayamadılar.”
“Abim beni tehdit ederek yatak odasına götürdü. Yüzüme yastık kapatarak çamaşırımı çıkarıp, sürtündü. Annemin haberi olmadı. “Annem bilse beni korur, abimi öldürürdü”. Fakat söyleyemedim onlar da olup biteni göremediler.”
“Ablamla aramızda hep bir gerilim vardı. Adeta beni sevmez üstelik de eziyet ederdi. Annemin olmadığı zamanlarda saçlarımı biçimsiz keserdi. Annem beni yıkama görevini ablama vermişti. Beni soğuk suyla yıkardı. Anneme derdimi anlatamazdım. Zaten korkudan sinmiştim.”
Anne baba olmak evde ne olup bittiğinden haberdar olmayı gerektirir. Genel olarak kardeşler arası ilişkiyi güçlendirmek için çaba gösterin. Ama çocuklar arasında şiddet olup olmadığından, birinin diğerini istismar edip etmediğinden emin olun. Bir gözünüz çocuklarınızın arasında neler olup bittiği üzerine olsun.
