Anne, ben bugün seninle konuþmak istiyorum. Bugün, yani anneler gününde.
Sözlerimin sana ulaþýp ulaþmayacaðýný bilmiyorum. Sen mü’min bir annesin. Sessiz, gösterisiz, katýþýksýz, dupduru bir imanýn var. O iman senin enisin olur, Rabbimiz sana lütufkar davranýr diye ümid ediyorum. Allah, hissiyatýmý sana götürsün.
Anne, seni çok özledim. Ben, bazen, seni çok yakýnýmda hissediyorum. Gitmemiþsin gibi, ahirete göçmemiþsin gibi.
Ayný ruhmuþuz gibi. Söyleþmeden anlaþýr gibi.
Ama söylemek de lazým. Söylemek de ihtiyaç.
Ele geçirilmesi zor bir oðuldum ben.
Ýlk çocuðunum. Ýlk gözaðrýným.
Yokluk günlerinde sýrdaþýn bendim, hüznünün, sevincinin hem ortaðý, hem tanýðý bendim.
Benim çocukluðum, senin garipliðin. O günler, bizim sýrrýmýz.
Ele geçirilmesi zor bir oðuldum ben. Evin kapýsýndan dýþarý çýkmayý öðrendikten sonra, bir daha kimsenin eline geçmedim.
Müþterek bir ‘yaracýðýmýz’ vardý bizim. Belki dillendirmedik, ama yaþadýk ikimiz de.
Ben uzaktaydým, ara ara geliyordum.
Yanýna geldiðim zaman, gitme zamaným yaklaþýyordu. Ve sen, geldiðime sevinemeden, gideceðime üzülmeye baþlýyordun.
Anne, ben seni ne kadar çok üzdüm.
Bende de senin hüznüne benzer bir þey oluyordu her defasýnda.
Ankara’dan, Ýstanbul’dan, baþka bir yerden, sana doðru gelirken.
Artýk kaç gün kalacaksam senin yanýnda. Bir gün... Ýki gün.
Dönüþte senin çok üzüleceðini düþünüyordum ve oraya takýlýp kalýyordum.
Bugün anneler günü. Bilirsin, ben anneler gününe pek kulak asmazdým.
Küçükken, ‘erkek çocuðu maçoluðu’ olabilir bunun sebebi.
Ýlkgençliðimde de enva-yý çeþit bahane.
Sokakta, kavga döðüþ yetiþtik biz. ‘Erkek çocuðu maçoluðu’ ilkgençliðe sirayet etmiþ olabilir.
Ama daha çok ideoloji.
Kapitalizmin tüketim manyaklýðýndan, annelerin 365 gün sevilmesi ve asla unutulmamasý gerektiðine kadar, ne varsa.
Ulan, sana ne elin kapitalizminden? Ukala! Çevir telefonu, ara anneni? Ne olur? Annen senden ‘tüketim’ mi istiyor? Aptal!
Ama sonra, saçým sakalým aðardýkça ayaklarým yere erdi, uslandým.
Elimize bir þey alýp, geliyorduk yanýna, ben, Ayþenur, Canan, Berat, Betül...
Ne diyordu babam, her anneler günü bahsi açýldýðýnda?
‘Babalar gününü de unutmayýn.’
Unutmayýz.
Baba.
Baþka günümüz mü kaldý?
Aaah! Unutmayýz.
Anne seni çok özledim. Ve bugün, ben, sana bir anneler günü hediyesi hazýrladým. Seninle konuþmak istememin bir sebebi de bu.
Hediyem þu:
Babam, seni çok seviyor.
Sen bunu biliyorsun, biliyorum.
Ama iþitmek de istersin ve bu benim dediðim, taze haber.
Yok, öyle ortalama bir sevgi deðil.
Diyeceðimi toparlayayým, öyle söyleyeyim.
Babamýn sana olan sevgisi, deðme kadýnlarýn... Büyük destanlardaki meþhur kadýnlar dahil...
Leyla, Þirin, Zühre, Selvihan, kim varsa...
Hepsinin imreneceði kadar büyük bir sevgi.
Ben þahidim.
Anne, buydu diyeceðim.
Annesine ulaþabilen bütün oðullarýn ve kýzlarýn anneler günü kutlu olsun.
Çünkü, anneler günü, kýymetini bilen oðullarýn ve kýzlarýn günüdür.
