İmzalı ilk haberimin Mart 1989’da yayınlanmıştı.Demek ki bu meslekte 26. yılım.
Kanal D’den Sabah Gazetesi’ne, Haberturk Gazetesi’nden Kanal 1’e bir sürü haber merkezinin başında görev yaptım.
BBC gibi, DW gibi, uluslararası medya kuruluşlarıyla ortak yayınlar yapan kurumları yönettim.
Terör haberleri izledim, terör olaylarında nasıl habercilik yapılacağına dair kurslar gördüm, olaylarda tecrübe kazandım, bazen bu konudaki panellerde konuşmacı oldum, terör bölgelerine bazen haber bazen okullara yardım malzemeleri götürdüm.
Sonra dün sabah oldu....
***
Kızım neredeyse 4 yaşında, sabah gözünü şarkı söyleyerek açtı.
Dışarıda yazdan kalma bir gün vardı.
Her cumartesi-pazar yaptığımız gibi önce fırına gittik, gözümüzle ekmek seçtik.
Sonra esnafa günaydın,hayırlı işler dedik, alışveriş yaptık eve döndük.
Neşe içinde kahvaltıya oturduk, sonra telefon çaldı.
Dedesi torunuyla konuştu önce sonra ben aldım telefonu, babam “oğlum Ankara’da patlama 1 ölü diye haber veriyor” televizyonlar dedi.
Bir bakayım diye ekran başına geçtim.
Bunca yılın ardından,ilk bilgilerle bile işin büyüyeceğini tahmin etmek zor olmuyor.
***
O andan 3 saat sonra yazıyorum tüm bunları.
O 3 saat içerisinde Radyo Viva ve Show Radyo yayınlarını ağırlaştırdık.
Neşeli, yazdan kalma bir güne yakışan şarkılar yerine ağır şarkılar seçtik.
Sonra neşeli jingle ve anonslar gitti yerine ağırlaştırılmış yayın anonsu geldi.
Sonra sosyal medya hesaplarını özellikle kan ihtiyacını duyuracak şekilde organize ettik.
Evden çıktığımda ölü sayısı 20 civarındaydı, radyoya vardığımda sayı 30 olmuştu.
Yazının başında oturdum, karşımda televizyon kanalları açık, teröre karşı öğrendiğim ne varsa aklımda duruyor.
Boş ekranda şekillenen ilk paragraf klasik cümlelerden oluşuyordu, sonra durdum, içimden geçenleri yazmaya karar verdim.
Yılgınlık değil hissettiğim sadece ölen gencecik insanlar için duyduğum hüzün.
Bomba patlama anı diye sosyal medyada dolaşan videoda bu meydan kanlı meydan diyerek halay çekiyordu insanlar.
Şimdi başka insanların da kanını akıttı terör....
***
Yazdan kalma bir güne başlamıştık...
Kızım şarkılar söyleyerek açmıştı gözlerini...
Güzel bir gün başlamıştı herkes için.
Fikirlerini söylemek ya da protestolarını dile getirecek 30 insan için günün geri kalanı olmadı.
Terör canımızı yaktı, birlikte üzüldük...
Ve en önemlisi hala birlikte üzüldüğümüzü görmek gibi bir teselli yaratıyor beynim kendi kendine...
