Yýllardan beri her eðitim yazarý gibi her çýkan makaleyi, kitabý okuyup yüzlerce konferans dinledim. Beyaz Zambaklar Ülkesi'nden baþlayýp bugüne kadar tüm geliþmiþ eðitime sahip örnekleri inceleyip durdum.
Her ülkenin kendi DNA'sýna göre bir model geliþtirmesi gerektiði aþikâr. Hiçbir baþarýlý örnek tek baþýna alýnýp da birebir bir baþka ülkede uygulanamýyor. Ya ülke ve öðrenci sayýsý ölçeði farklý ya diðer parametreler örtüþmüyor.
Herkesin mutabýk kalacaðýna emin olduðum tek bir çýkarým var; o da þu ki biz kendi modelimizi ortaya koymak zorundayýz.
Ev Okulum, üzerinde yaklaþýk üç yýldýr çalýþtýðým bir proje.
"Çocuðumu okula göndermeyeyim, evde eðitim alsýn" fikrine dayalý bir proje mi diye düþünebilirsiniz. Hayýr, deðil.
Öðretmenlere yönelik eðitim ve seminerlere baþlarken þöyle baþlýyorum; "Sizler, anne-babalarýn hiçbir þey yapmadan sadece finansal olarak ihtiyaçlarýný karþýlayýp geri kalan her þeyi yapmasý için getirip çocuðunu baþýna atýp kaçtýðý bireylersiniz".
Bir rahatlama, bir gevþeme, bir gülümseme...
Sonra devam ediyorum: "Ama ayný zamanda o anne-babalarsýnýz da..."
Deðerli okuyucu; bizim eðitimin bir bölümünü evin içine sokma zorunluluðumuz var. Sadece çocuk için deðil, anne-babayý da oyuna dahil edebilmek için de bu gerekli.
Çocuðunuz ya da çocuklarýnýz için bir okul seçtiniz ve gönderiyorsunuz. Burasý tamam.
Çoðunlukla bu sorulara cevabýmýz yok.
Oysa eðitim bir planlama iþidir. Biz anne-babalarýn gerçekten hiçbir mesuliyeti, hiçbir görevi yok mu? Eðitimlerini sadece Milli Eðitim Bakanlýðý’na mý býraktýk?
Aslýnda duygularýnýza dokunmayý, biraz da acýtmayý seviyorum yazarken, akþam oturup dizi izleyip telefonunuzla uðraþtýðýnýza dokundurmayý da istemiyor deðilim ama hayýr, yapmayacaðým.
Çünkü eðitim sürekli unsurlarýnýn birbirini suçladýðý bir yapýdan kurtulmalý artýk.
Anne babadan, baba öðretmenden, öðretmen yönetimden, yönetim üst yönetimden, çocuk hepsinden... Suçlamalarla bir yere varamýyoruz.
Ev Okulum; Ocak ayýnda baþlayan ve bir sonraki Ocak ayýna kadar süren, yýllýk tatili olmayan, buna ihtiyacý da olmayan bir okul modelidir.
Ev Okulum’da bir sýraya ve bir tahtaya ihtiyaç var. Ama bu bir açýlýr-kapanýr masa ve üç ayaklý bir beyaz tahta da olabilir. Bu yemek masasý da olabilir. Ama en azýndan o bölüm evin okul bölümü olacak. Evi 1+1 ise de bu ortamý portatif olarak saðlanabilir, illa ki dubleks olmasý gerekmiyor.
Anne-babalar çocuklarýna o ay içinde öðretecekleri, anlatacaklarý "müfredatý" hazýrlarlar. Sosyal bilimler ya da fen bilimleri olabilir, eskilerin adab-ý muaþeret dediði görgü kurallarý olabilir, tarihi olaylar olabilir, tarihi þahsiyetlerin biyografileri üzerinden okumalar yapmak olabilir. Esas olarak da anne ve babanýn kendi uzmanlýk alanýndan, kendi eðitiminden süzdüðü bir müfredat olabilir. Dini ve ahlakî eðitim olabilir. Þiir yazma, hikaye yazma, öykü yazma olabilir. Kiþisel muhasebelerini nasýl yapacaklarý, basit bir mikro finans dersi olabilir.
Bu eðitimin “eðitileni” çocuk gibi görülse de aslýnda anne-babaya bir eðitmen disiplini kazandýrmayý amaçlamaktadýr.
Tek sorumluluklarýnýn onlarý koruyup kollamak, onlarýn iaþesini kazanmak olmadýðýný hatýrlamalarýný saðlamak hedeflenmektedir.
Dersler kýsa olacaktýr ama her gün yapýlacaktýr.
Ev Okulum’un tatili olmaz, çünkü burada iþlenen dersler yorucu, dinlenmeyi gerektirici dersler olmadýðý gibi çocuða “zinciri kýrma”mayý da öðretecektir.
Þimdi sýký durun,
Düþünün ki bir misafir geliyor akþam. Gelirken muhtemelen elleri de boþ gelmeyecekler, bir poþette birtakým ikramlarla kapýnýzý çalacaklar. Salona buyur edilecekler, yemekler yenilecek, çaylar içilecek. Çocuðunuzla ilgilenmediðiniz bir akþam geçireceksiniz.
Peki bu senaryoyu, gelen misafiri “misafir öðretmen” gibi þekillendirerek deðiþtirsek nasýl olur?
Gelen misafir 20 dakikalýk bir özel ders için çocuðunuzun “Ev Okuluna” misafir olsa mesela?
Bunun için de gelmeden önce hazýrlýk yapsa, kendi alanýndan, kendi bilgi-birikiminden bir küçük sunum, bir müfredat hazýrlasa.
Elleri dolu gelmesinden, baklavalardan, pastalardan çok daha güzel olmaz mý?
Bir diðer konu komþular. Düþünün ki, komþular birbirlerinin çocuklarýna misafir öðretmen olarak gitseler, hem komþu çocuklarýna duyduklarý sahiplenme duygusu artar. Ara sýra gördüðü bir “baþkasýnýn çocuðu” iken “öðrencisine” dönüþür.
Bu konu geniþletilebilir, göreceði ilgi ve alakaya göre önümüzdeki yazýlarýmda derinleþtirebilirim. Çünkü sadece anne-baba, komþu deðil, akrabalar, velilerin birbirinin çocuklarýna eðitim vermesi gibi halka geniþletilebilir.
Fazla mý ütopik geldi? Çok mu hayali?
Biz bu “Ev Okulum” projesini devreye sokacaðýz, küçük bir grup olarak baþlýyoruz. Dileyenler bu halkaya dahil olabilir. Deneyimlerinizi sosyal medyada #evokulu etiketiyle paylaþabilirsiniz. Hatta Ýstanbul’da bikaç aileye “Misafir öðretmen” olarak gidip 20 dakikalýk bir özel ders vermekten de mutluluk duyarým, bunu da buradan duyurmuþ olayým.
Tekrarlýyorum, bu proje bir oyun, anne-babalarý çocuklarýnýn eðitimine yaklaþtýrma, görevlerini hatýrlatma oyunu. Eðitim sadece bakanlýklara, müdürlüklere, daire baþkanlýklarýna býrakýlamayacak kadar önemli.
Devlet okullarýný ve kolejleri “Ev Okulum” projesine katýlmaya, öðrencilerini bilinçlendirip ailelerinden “Ev Okulum”u talep etmelerini saðlamaya davet ediyorum.
Çocuklar, öðrenciler, gençler, kardeþlerim; eve gidin ve anne-babanýza þunu söyleyin: “Anne, baba. Bana evimizde bir okul yapar mýsýnýz?”
Bu projeyi hep birlikte yapmaya, seneye on bin evde “Ev Okulum” kurmaya var mýsýnýz?
Bana yazýn, sosyal medyadan iletiþim kurun, e-posta atýn, takipte olalým.
twitter.com/omerekinci, facebook.com/omerekinci2, [email protected]
