Bu kadar hayal gücü fazla

Yazının başlığını verdikten sonra biraz rahatsız olmadım değil. Çünkü ‘hayal gücünün fazlası olur mu’ diye içimde hep bir soru var. Belki de fazla az meselesi değildir beni rahatsız eden filmde. Belki yönetmenlerin hayal güclerine bu kadar avam dışavurumlarla ortaya koymalarıdır. Dan Kwan ve Daniel Scheinert’in ilk uzun metraj filmi ‘Swiss Army Man.’ İkili daha önce kısa filmler ve birkaç televizyon dizisinin bölümlerini çekmiş. İlk kez Hollywood yıldızlarıyla çalışıyorlar. İlk filmlerde çoğunlukla eleştirdiğimiz şey oyuncu yönetimi veya senaryo hatalarıdır ama bu filmde eleştirinin sebebi farklı. Filmde aslında muhteşem bir cast çalışması ve ortaya konan iyi bir iş var. Filmin başrolünde oynayan Paul Dano genç yaşına rağmen kendini kanıtlamış ve hatta başarılarıyla eskimiş bir isim bile sayılır. Diğer Hollywood yıldızlarından onu ayıran, filmlerinde çok keskin bir Amerikan bağımsız sineması etkisi olması. Hangi ünlüyle rol paylaşırsa paylaşsın o film Dano sayesinde bağımsız sinemanın bir uzantısı oluyor. Bu kadar güçlü bir karizması var. Daniel Radcliff ise ‘Harry Potter’ serisinden sonra ‘iyi oyuncuyum’ iddiasını güçlendirmek istediği filmlerle karşımıza çıktı. Bazıları ‘Kill Your Darlings’ ve ‘Horns’ gibi idare eden filmlerdi, bazıları ise kötüydü. İşin aslı Redcliff ne maskülen filmleri taşıyacak karizmaya sahip ne de jön olabilecek yakışıklılığa. Dano gibi bağımsız sinemanın çapası olabilecek bir entelektüel derinliği de yok. O ancak yan karakterlerde devam edebilir. Zaten bu filmde de durum böyle. Paul Dano filmin ana karakteri Radcliff ise tamamlayıcı bir karakter. Kısacası film şekil olarak yerine oturmuş bir yapım ama mesajları ve bu mesajları vermek için kullandığı isyankar dil çok avam. Bu aslında dönemimizin sorunu. Kreatif olmak için bir şeyleri yıkmak, yerleşik kurallara karşı çıkmak ve isyan etmek tamam. Ama bunu yaparken biraz da estetiğe dikkat etmek gerekmiyor mu? İnsanlığın sürekli çirkin yönünü bu kadar öne çıkarmak senaristlerin kompleksleri olduğunu göstermiyor mu? Niye bu kadar basitliği yücelten bir dil kullanılmak zorunda? Film çok önemli duyguları, kavramları içinde barındırıyor ama onları dışavurmak için o kadar çirkin örnekler ortaya koyuyor ki biz seyrederken sıkılıyoruz. Filmin konusunu kısaca anlatalım ve neye avam dediğimizi, yapımın basitliği nasıl yücelttiğini örnekleyelim. Küçük ıssız bir adada tek başına olan Hank umutsuzluktan intihar etmek üzeredir. Tam boynuna ipi geçirdiği an kıyıda uzanmış bir insan görür. Dalgaların arasında kumsala sürüklenen bu erkek hareketsizdir. Hank son anda intihardan vazgeçip bu yabancının yanına koşar fakat genç adam ölmüştür. Tekrar intihar için ipinin başına dönen Hank cesedin gaz çıkararak suda ilerlediğini görür. Ve aklına bir fikir gelir. Cesedin üzerine binip onun gaz çıkarması sayesinde yolculuk yapacaktır. Aslında konuyu burada kessem hiç fark etmez neyi eleştirdiğimi anlamışsınızdır. Neyse biz konuyu bağlayalım. Bu şekilde ana karaya çıkarlar ve cesetle Hank’in arasında bir arkadaşlık doğar. Ceset de garip bir şekilde konuşmaya ve hareketlenmeye başlar. Bu arkadaşlık içinde yalnızlık, kadınlar, inanç, hayatta kalmanın anlamı, yaşama cesaret gösterip bağlanma gibi evrensel sohbetler ve örneklemeler görürüz. Fakat bu örneklemeler o kadar avamdır ki dönemimizin basitliği yüceltme tavrının keskin bir ifadesidir neredeyse. İşte bu filmi bu yüzden sevmedim. Bana seçkinci diyebilirsiniz ama hayatın hiç bir noktasında bu kadar çirkinliği kabul edemiyorum. Bir hikaye ve film hayatın çirkinliğini içinde tabii ki barındırır ama o çirkinliği yüceltmez. Sundance Film Festivali’nde yönetmen ödülünü alan ve çok beğenildiği söylenen bu filmi sevmedim.

VİZYONDAKİLER

Filmin orijinal adı: Fifty Shades Darker

Yönetmen: James Foley

Senarist: Niall Leonard

Oynayanlar: Dakota Johnson, 

Jamie Dornan, Bella Heathcote

Yapım: 2016, ABD, 115 Dk.