Haziran ayýnda yapýlacak genel seçimlerin ardýndan Türkiye’nin önünde seçimsiz, sandýksýz, kesintisiz 4 yýl bulunuyor. Böyle bir dört yýl, bir demokrasi için; özellikle de Türkiye gibi çözüm bekleyen aðýr sorunlarý olan bir demokrasi için çok deðerlidir. Ýktidarýn da muhalefetin de temel meselelere odaklanmasýný saðlar, siyasetin kalitesini artýrýr.
Bu elbette, seçime kadar geçecek 6-7 ayýn sandýk hesabýyla boþa geçirilmesi anlamýna da gelmiyor. Mevcut parlamentonun temsil gücü yüksektir ve dahasý yeni seçim de en azýndan þimdilik çok farklý bir profil vaat etmemektedir. Türkiye’nin birlikte yaþadýðý meseleler konusunda sahip olduðu uzmanlýk hesaba katýlýrsa dört yýl da dört ay da ayný kapýya çýkar. Ýstenirse dört yýlda çözülebilecek birçok sorun dört ayda hatta dört hafta da çözülebilir. Yeter ki o zemin, o atmosfer oluþturulsun. Ya da o siyasi cesaret...
Bir teklif iþe yarayabilir
Davutoðlu hükümetinin daha yolun baþýnda, Haziran’a kadar temel sorunlarý çözme iradesini koyduðunu biliyoruz. Ama tek baþýna iktidarýn irade koymasýnýn yetmediði sorunlarýmýz var. Kürt sorunu, Alevi açýlýmý, yeni anayasa vb.
Sadece sorunlarýn çözümsüzlüðünün marjinal maliyeti büyümüyor, eski Türkiye’nin mirasý Yeni Türkiye’nin yürüyüþünü de aðýrlaþtýrýyor. Özellikle ekonomi ve dýþ politikadaki potansiyel kullanýmýný azaltýyor. Oysa, haþýr neþir olmaktan býkmadýðýmýz problemlerin tamamý zaten çözmek zorunda olduðumuz dosyalardýr.
Belki þimdi yeni hükümetin ve yeni baþbakanýn sempatik bir hamleyle muhalefeti bir kez daha elini taþýn altýna sokmaya davet etmesi iþe yarayabilir. Çözülmez gibi görülen sorunlarýn birçoðu aslýnda sadece bir parça diyalog eksikliðinden ibarettir. Ki, Türkiye’nin yakýn ve uzak geçmiþinde bu eksikliðin sayýsýz örneði vardýr.
Yeni partilerin sorunu neyse eskilerin de o
Muhalefet açýsýndan da 2015 sonrasý Türkiye’de söz ve pozisyon sahibi olmanýn en kalýcý yolu bugünden takýnýlacak tavýrdýr. Mart ve Aðustos’ta art arda iki seçim kaybeden CHP-MHP ve HDP, Haziran’da bir mucize umudu taþýmýyorsa þimdiden rasyonel olaný denemek zorundadýr.
Geride kalan AK Partili yýllarda olmayan, olamayan þeyin bundan sonra yeni bir tavýr geliþtirilmeksizin olmasýný beklemek beyhudedir. Týpký, yeni kurulan partilerin yeni bir cümle kurmadan büyük hayaller kurmasý gibi. Genel tabloya bakýldýðýnda CHP ve MHP’nin sorunu neyse yeni kurulan partilerin sorunu da aynýdýr. Ýki parti 9 seçim peþ peþe AK Parti’ye kendilerini yenileyemedikleri, deðiþimi kavrayýp bir politikaya dönüþtüremedikleri ve en nihayet eski Türkiye’nin kalýplarýný kýramadýklarý için kaybettiler. Atýlan her yeni adým karþýsýnda eskiye daha sýký sarýldýlar ve topluma bir gelecek umudu sunamadýklarý gibi daha az refah daha az demokrasi ve daha az özgürlüðün temsilcisi kalmaya mahkum oldular.
Yaþam tarzý tehdidi sürüyor
12 yýlda birçok reform yapýldý ve toplum tarafýndan benimsendi ama hem CHP hem de MHP bu reformlarla mücadele etmeye devam ediyor. Bu da problemin teþhisini imkansýzlaþtýrýyor. Dindarlarýn, Anadolulularýn, Kürtlerin, Alevilerin, azýnlýklarýn haklarý üzerinde engelleyici tartýþma yapan bir parti sadece sayýsý giderek azalan geleneksel kitleleri için bir anlam ifade edebilir. Ne bütün ülkeyi kuþatabilir, ne de kendi tabanýný geniþletebilir. Kendi tabanýyla baþ baþa kalan bir parti de; mesela CHP, geride kalan büyük kitle için (yüzde 75) bir yaþam tarzý tehdidi olmaktan kurtulamaz.
Daha açýk ifadeyle, herkese birden zenginlik ve demokrasi teklifi geliþtiremeyen bir parti için Haziran seçiminin sonucu Mart ve Aðustos’tan bellidir.
Kim, 12 yýlýn kazanýmlarýna ve yeni sýnýflarýn pastadan adil pay almasýna diþ bileyen bir partiye güvenebilir? Kendilerini ilk kez iyi hisseden, 90 yýl sonra nihayet vatandaþlýk duygusuna ulaþan kitleler gelecekleri üzerine kumar oynayamaz. AK Parti bu yüzden alternatifsiz olmaya devam ediyor.
MHP’nin ama bilhassa CHP’nin sadece Dersim gibi uzak geçmiþin hatalarýyla hesaplaþmak deðil, yakýn geçmiþin deðiþimiyle de barýþmasý gerekiyor.
