Evliliklerin devamı esas olsa da bazı eşlerin boşanacağı bir gerçeklik. Hatta bazı eşlerin başka daha büyük sıkıntılar oluşmaması için boşanması gerekiyor. Ama eşler boşansa çocuklarla boşanmak söz konusu değil. Hem annenin hem de babanın çocuğun hayatında olması gerekiyor. Aksi durumda boşanmanın çocuklar üzerine olan olumsuz etkisi katlanarak artabiliyor.
Bu sebeple eğer boşanma kaçınılmazsa “çocukları gözeten bir boşanma süreci” yaşanmalıdır. Çocukların boşanma sürecine hazırlanması, boşanma sürecinde kavgaların parçası haline getirilmemesi, boşanma süreci ve sonrasında çocukların hem anne hem de babaya ulaşabilmesi, eşten boşanmanın çocuklardan boşanma anlamına gelmediği meselelerindeki iyi uygulamaların anne babalar tarafından öğrenilmesi gereklidir.
Size iki tane “kötü boşanma süreci” örneği vereyim:
“Ben çocukken annemle babam boşandı. Annemle ben başka bir şehre taşındık. Babamla bağlantım koptu. Çocukluk boyunca babamı neredeyse hiç görmedim. Başkalarının babası varken benim babamın olmaması çok zoruma giderdi. Parkta yanında babası olan bir çocuk görsem babam aklıma gelirdi. Giderek yalnız biri haline dönüştüm. Neredeyse hiç konuşmazdım. Hayaller kurardım. Bir dönem sonra hayallerde yaşamaya başladım. İnsan hayalinde her şeye sahip olabiliyor.”
“Ben iki yaşında iken anne ve babam ayrılmış. Çocukluğum boyunca annem sıkıntılıydı. Acı çekiyordu. Korkuları vardı. Kimseye güvenmezdi. Beni de sıkardı. Gözünün önünden ayırmazdı. Babamla nadiren görüşürdük. Aslında ben babamı görmek isterdim ama görüşmek hep sorun olurdu. Annem görmemem için her şeyi yapardı. Galiba babam da pek istekli değildi veya zorlamazdı. Hep kendimi “eksik” hissederdim.”
İlk önce çocuğa boşanmanın doğru anlatılması gerekir. Öncelikle anne ve baba boşanmayı çocuğa birlikte anlatmalıdır. Küçük çocuklar boşanmanın suçunu kendi üzerlerine alabilirler. Bu sebeple anne babaların boşanmanın çocuğun suçu olmadığını açıkça söylemesi gerekir. Ayrıca çocuğa anne baba olmaya devam edeceklerini anlatmaları gerekir. Artık iki ayrı evlerinin olacağı söylenebilir.
Boşanma sürecinde çocukları paylaşmak yanlıştır. Boşanma sırasında bir kardeşin bir eşte diğer kardeşin diğer eşte kalması da hem çocuklarda hem eşlerde acı yaratır. Çocuklar biri tarafından terk edilmiş ve istenmemiş duygusu yaşarken; kardeşler de birbirine yabancılaşabilirler.
Çocuk iki ebeveyne de ulaşılabilir olması lazım. Boşanan eşler diğer tarafı cezalandırmak için çocukları göstermemezlik yapmamalıdır. Eşlerle boşanılabilir ama çocuklarla boşanılmaz. Bu sebeple, boşanma durumunda çocuğun hem anneyi hem babayı düzenli görmesi sağlanmalıdır. Mümkünse anne veya baba şehir değişikliği yapmayıp, çocuğun düzenli ulaşabileceği mesafede kalmalıdırlar.
İyi ayrılmayan eşler, mücadelelerini çocuklar üzerinden de sürdürme eğiliminde olabilir. Çocuğun önünde anne veya babanın diğerinin karakterini eleştirmesi yanlıştır. Çocuğun ihtiyacı olan anne veya babasının kötü olması değil, anne babanın birbirleriyle uyuşamadığı için ayrıldığını bilmektir.
