Ülkesini kan ve zulüm üstüne kurulu bir rejimle yöneten diktatörlerden, 20. yüzyýlýn son çeyreðine kadar bolca vardý, hala da var.
Bu liderlerin yol açtýðý felaketler, halklarýna çektirdikleri acýlar, yüzyýla yayýlan bir zaman içinde, kitlesel bir nefretin yayýlmasýna yol açtý ve toplumun hafýzasýnda aðýr travmalar oluþturdu.
Türkiye 1950’lerden bu yana, darbe dönemleri hariç hiçbir zaman bir diktatör tarafýndan yönetilmedi. Bu zaman içinde gelip geçen liderlerin bazýlarýný halk çok sevdi.
Demirel’i, Ecevit’i, Erbakan’ý bu halkýn çoðunluða yakýn kýsmý sevmemiþ ve oy vermemiþ olsa da, bu liderler hiçbir zaman ancak derin bir nefret ve öfkeyle açýklanabilecek bir siyasi mücadelenin hedefi haline gelmediler.
Özal’ýn zaman zaman askeri vesayete karþý gösterdiði itirazlardan ve Türkiye’yi dünyaya entegre etme mücadelesinden; ulusalcýlar, askerler, devlet bürokrasisi hiç haz etmedi ama yine de, Özal nefret edilen bir lider olmadý ve galiba Kürt sorununu çözebileceðine inanmasý, onun hayatýna mal oldu.
***
Lafý þuraya getirmek istiyorum:
Üç dönem seçimi kazanarak iktidara gelmiþ bir Baþbakan’a karþý, kitlesel ve yaygýn bir nefretin görülebildiði tek ülke, belki de Türkiye’dir.
Peki neden?
Baþbakan bu nefreti hak etmek için ne yaptý?
Yakýn ve uzak tarih içinde büyük acýlara sebep olmuþ hangi katliamdan sorumlu tutulabilir?
Cumhuriyet döneminde kurulan idam sehpalarýndan, Dersim’den, son Kürt isyanýndan, Diyarbakýr cezaevinden, JÝTEM’in iþlediði cinayetlerden, askeri vesayetin yýllarca siyasi hayata egemen olmasýndan sorumlu olan bu Baþbakan mýdýr?
Neden hiç hak etmediði halde, Baþbakan Erdoðan bütün dünyaya bir diktatör olarak gösterilmek isteniyor?
Kürt savaþýný ve askeri vesayeti bitiren lider olarak tarihe geçecek olan birine reva görülen bu davranýþýn sebebi nedir?
Erdoðan’ý diktatör ilan etmek, gece gündüz bu fikri tedavülde tutmak, ona oy veren milyonlarca seçmene hakaret ve saygýsýzlýk sayýlmaz mý?
Ýçerde ve dýþarýda Erdoðan hükümetine karþý yürütülen mücadelenin hedefinde neden hükümet deðil de daha çok Erdoðan var?
Yoksa Erdoðan’sýz bir AK Parti’nin iþe yaramayacaðý, ve fazla dayanamayacaðý mý düþünülüyor?
‘Erdoðan bir diktatördür ve Türkiye bir diktatörün elinde inim inim inliyor!’
Yurt içinde ve yurt dýþýnda medyayý haber ajanslarýný kullanýyorlar ve dünyaya bu fikri yaymaya çalýþýyorlar.
Sokaða herhangi bir taleple çýkmýþ insanlarýn üstüne orantýsýz þiddet uygulamalarýyla gitmek her ülkede eleþtiri konusu olur ve kýnanýr.
Ama sokaklarý teslim almak ve insanlarýn gece ve gündüz yaþam tarzlarýna fiili müdahalede bulunmak yoluyla, toplumun içine öfke ve nefret yayarak, bir Baþbakan’ý iktidarý býrakmaya davet etmek, olmadý, hak edilmemiþ siyasi bir ortaklýða mecbur etmek, demokrasi filan deðildir.
***
Seçimlerden baþarýyla çýkmak demokrasinin tek þartý olmayabilir; ama son on yýlda girilip çýkýlan seçimlerden hiçbirini kazanamayarak iktidar talep etmek, bu uðurda giriþilen baþarýsýz darbe planlarýnýn ve kanlý eylemlerin, cinayetlerin bir sonucu olarak hapishaneleri doldurmak, iktidar talebini ‘Mustafa Kemal’in askeri ve ‘cumhuriyetin yegane sahibi olmanýn’ karþýlýðý olarak ödenmesi gereken bir hak bir diyet gibi görmek, bu diyeti halk size ödemeye yanaþmayýnca da, siyasi istikbalinizi ‘devrim ve cumhuriyet için’ hayatýný feda etmeye hazýr’ liseli ve üniversiteli çocuklarýn fedakarlýðýna ve cesaretine baðlamak, demokratik bir tutum olmadýðý gibi, ahlaki de deðildir.
Erdoðan üslubuna özen gösterebilir, akil insanlar projesinde olduðu gibi, aydýnlarýn, sivil toplumun, çevrecilerin sesine daha fazla kulak verebilir.
Mesele buysa tabi..
Türkiye’yi inandýrmak çok zor, fakat Erdoðan’ý uluslararasý kamuoyuna, psikolojik harekat yöntemleriyle bir diktatör olarak sunmaya çalýþmanýn da bir gün gelir cýlký çýkar nasýlsa.
Ama benim bildiðim Baþbakan Erdoðan hak edilmemiþ bir siyasi ortaklýðý kabul etmez ve ona duyulan güveni boþa çýkarmaz.
Muhalefetin onu sandýkta yenebilmek için baþka çareler düþünmesi gerekir.
Mesela ‘Milli Çatýnýn’ bileþenleri, Perinçekçiler, Demirel, Cindoruk ve diðerleri CHP’ye girip politika yapabilirler böyle bir tercih ‘ulusal bir heyecan’ yaratabilir, neden denemiyorlar?
Gençleri sokaða dökmek yerine bu daha meþru ve daha siyasi bir yol sayýlmaz mý dersiniz?
