A milli takýmýmýz saðlam ayaklarýyla yerlerde sürünürken; hepsi tek ayaklý Ampute milli takýmýmýz, Avrupa þampiyonu... Koltuk altýndaki deðneklerle mücadele etmenin ne demek olduðunu, ancak o çileyi çekenler bilir... Öylesine hýrsla/coþkuyla/inanmýþlýkla oynadýlar ki; o sahneye tanýk olanlar, gözyaþlarýný tutamadý.
Dahasý...Tribünlerin týka-basa dolu olmasý ve müthiþ bir coþku atmosferi yaratýlmasý, görülecek þeydi. Açýkçasý, maç öncesinde bu kadar yoðun ilgi gösterileceðini hiç hesaba katmamýþtým. Hatta “3-5 bin seyirci gelse ne güzel olur” diye düþünmüþtüm. Stad full doldu... Ýnanýlmaz/unutulmaz/harika bir geceydi.
***
Maç ilk yarýda çok daha hareketliydi ve takýmýmýzýn net üstünlüðü vardý. Ýki takýmýn sonradan daha denkleþen mücadelesi, son anlara kadar sürdü. Deðnekler hareket saðlasýn diye kullanýlýyor belki ama, futbol oynamayý da zorlaþtýrýyor açýkçasý... Buna raðmen çok dinamik, renkli, zevkli ve bir an olsun durmayan bir mücadele vardý.
Kendilerini saðlam zannedenler, A milli takým düzeyinde Ýngilizleri hiç yenememiþken; Ampute milli takýmýmýzýn o Ýngilizleri yenip þampiyon olmasý, ayrý bir anlam taþýyor.
Seyirciler, A milli takým futbolcularýnda görmediði hýrs, yüksek motivasyon ve kazanma azmine tanýk olunca; Ýzlanda þokunu ve acýsýný bir nebze unuttu. Hatta “Keþke onlar da ampute takýmýmýz gibi böyle yürekleriyle oynasaydý” diye iç geçirdiler.
Tüm rakiplerini eze eze, Ýngiltere’ye de iki atýp þampiyon olanlarý kutluyor; A milli takýmýmýzýn da onlardan örnek/ders/ilham almasýný bekliyoruz.
