Türk futbolunda “Paçalarý tutuþunca oynamak” gibi, garip bir gelenek var. Tembel iþi... 1.5 saatlik uzun maç süresi içinde, “Bir þekilde gol atarýz” düþüncesindeki bazý takýmlar; bu yüzden 0-0’lýk geçen süreleri, mümkün olduðunca idare ederek geçirir. Gol yiyince ya da maçýn sonu yaklaþtýkça mecburen tempo yükseltirler. Böyle bir oyun anlayýþý Alman ya da Ýngiliz liglerinde “Modasý geçmiþ, hatta çað dýþý” olarak algýlanýr.
Mesela Premier Lig’in esasý “Dakika bir dakika doksan, tam saha ve tam süre” maçýn içinde olmaktýr. Süreyi tamamlama ya da Türk usulü enerjiyi ekonomik kullanma gibi bir dertleri yoktur. Maça çýktýlar mý, deli danalar gibi koþtururlar. Sanýrsýnýz ki, son nefeslerini sahada verecekler. Biz de böyle bir futbol yoktur. Her iþimizde olduðu gibi, kaytarmacýlýk yanýmýz her koþulda aðýr basar... Daha baþtan dedim ya, “Paçalar tutuþunca” iþin ciddiyetine varýrýz. Ama çoðu zaman iþ iþten geçer..
***
Beþiktaþ da dün; kendilerinin bazý maçlarda, diðer Türk takýmlarýnýn neredeyse her maçta baþvurduðu, “Dostlar alýþ-veriþte görsün” kývamýyla oyuna girdi. Düþünün; ilk yarý içinde Beþiktaþ’ýn en güzel gol organizasyonu, Ýsmail için çalýnan ofsayt düdüðü ile kesildi. Baþka ne vardý derseniz, yok!
Ýsmail Köybaþý’nýn yaptýðý iþlerin olumluluðu tartýþýlýr ama; olumlu iþler yapmak için her tarafa koþturmasý, saygýyý hakediyor. Bu gibi durumlarda “Bal yapmayan arý” ifadesi kullanýlýr. Fakat bu çocuk, en azýndan bir kavanozluk reçel yapmýþtýr.
Gene de Karabük maçýnýn ilk yarýsý; yaðmur yemiþ kiraz aðacýna döndü. Ürün kurtlanmak üzereydi.
Ama elinizde Demba Ba gibi, iyi futbolcu olmaktan çok önce iyi bir insan olan bir deðerin varsa, onlar aradan fýrlar ve takýmý olasý bunalýmdan çýkarýr. Seni, daha “Paçalar tutuþmadan” kurtarýr.
