SOSYAL medyada paylaþýlan ve pek çok genç meslektaþýmýzýn moralini bozan, “Týp Fakültesi’nde 6 yýl okudun parasýný ben verdim” mealinde bir yazýyý, yazan kiþinin zekâ özrüne baðlayýp çok ta önemsemedim. Ama meslektaþlarýmýn da vergileriyle yayýn yapan TRT’de saðlýk personeline uygulanan þiddeti özendiren bir program görünce, bu hafta ki yazýmda bu konuya deðinmek istedim. Her þeyden önce þunu belirtmekte yara görüyorum, bu yazýyý bir doktor, bir saðlýkçý olarak deðil bir vatandaþ olarak kaleme alýyorum. Onun için týp eðitiminin uzunluðundan, zorluðundan, meþakkatlerinden falan bahsetmeyeceðim. Sizlere vatandaþý bekleyen, ciddi sorunlarý anlatacaðým.
Az çok yurt dýþýnda bulunmuþ, çalýþmýþ ve o ülkelerin saðlýk sistemini izleme þansýný bulmuþ bir doktor olarak þunu rahatlýkla ifade edeyim ki, Türkiye’de belli bir kalitede saðlýða eriþim, pek çok ülkenin çok ilerisinde. Bugün saðlýk konusunda en üst düzeyde olan ABD’de dahi saðlýða eriþim, hele tam bir sosyal güvenceniz yoksa Türkiye kadar deðil. Þu an ‘hadi caným’ deyip burun kývýrdýðýnýzý hissediyorum ama iþin gerçeði filimler de izlediðiniz gibi deðil, hele bir de yeterli saðlýk harcamasý yapacak gücünüz yoksa hiç deðil. Yaklaþýk 17 milyon insanýn yeþil kartlý olduðu ve saðlýðý büyük ölçü de devlet in finanse ettiði ülkemiz de bazý yönlerini beðenmeseniz de, iþleyen bir saðlýk sistemi mevcut. Her ne kadar kabullenmek hoþunuza gitmese de, bir þekilde iþleyen bu düzende aslan payý, yüreði ile çalýþan, kendini mesleðine adamýþ baþta doktorlar ve hemþireler olmak üzere tüm saðlýk personelinde.
12 Eylül darbesiyle baþlayan ve son zamanlar da artan, doktoralara ve diðer saðlýk personeline karþý þiddet ve itibarsýzlaþtýrma bu meslek grubunda belirgin bir moral bozukluðu ve yýlgýnlýk oluþturmuþ durum da. Genç doktorlarýn seçtiði ihtisas dallarýna bakýldýðýnda, eskiden çok revaçta olan cerrahi dallarýn artýk tercih edilmemesi son derce ürkütücü. Bunu sadece cerrahi dallarýn aðýrlýðý ile açýklamak da mümkün deðil. Doktorluk, motivasyon gerektiren bir iþ, her dakika þiddet görme potansiyeli olan, hakarete uðranýlabilen bir meslek grubunda motivasyon kalmaz. Hastasýndan korkan ve korunma duygusuyla hareket eden doktordan hiçbir fayda gelmez. Ayrýca yýlmýþ insanlardan kendilerini geliþtirmeleri, mesleklerine adanmalarý da beklenmez. Bu meslek te adanmadan ve iþ olarak deðil bir yaþam biçimi olarak görülmeden tam olarak yapýlamaz. Yýllardýr, bu ülke de rating uðruna bu meslekte olabilen bir takým hatalar abartýlýp ortaya konurken, sabahlara kadar bin bir fedakârlýkla çalýþan meslektaþlarýn çabalarý görmezden gelindi, ama artýk buna bir dur demenin zamaný geldi. Eðer toplum ve devlet olarak gereken önlemleri almazsak, saðlýk çalýþanlarýna gerekli deðeri vermeyip, gerekli saygýyý göstermezsek gün geldiðin de ameliyat olacak bilgili bir cerrahý, eviniz de kalp krizi geçirirken müdahale edecek donanýmlý bir 112 doktorunu bulamayacaðýz. Benden uyarmasý!
Saðlýklý bir hafta diliyorum.
