Gerçek bir dertle oluþan doðal ruh hali ile psikolojik problem haline gelen tepkiyi ayýrt etmek önemli. Bu ayrým normal ile anormalin veya patolojik olan ile olmayanýn sýnýrýný çizmek açýsýndan gerekli.
Her insan teki eninde sonunda baþýna gerçek bir dert gelecek, sevdiklerinden birini kaybedecek, hastalanacak, yaþlanacak ve bir gün ölecek. Yani acý yaþamak kaçýnýlmaz.
Acýlara karþý oluþan psikolojiler ve ruh halleri ise zaman zaman doðal zaman zaman da patolojik. Ýþte bu ayrýmý yapmak önemli... Doðal acýlarýmýza verdiðimiz doðal tepkileri psikolog ve psikiyatrlarýn odasýna taþýmaya gerek yok. Gerektiðinde de o odaya girmekten kaçmamak gerekiyor.
Otuzlu yaþlarda bir çift… Mutlu bir evlilikleri var. Birbirlerine düþkünler. Bebekleri olmuyor. Çok sayýda tüp bebek denemeleri olmuþ. Son bebek beþ aylýða kadar yaþayabilmiþ. Bebeklerini kaybetmek onlarý derinden etkilemiþ. Kadýn ve erkek kendi tarzlarýnca hüzün yaþamýþlar. Erkek çalýþma hayatýný bozmayacak þekilde biraz yalnýz kalma yoluna gitmiþ. Kadýn hüznünü fiziksel hareketlilikle yatýþtýrmaya çalýþmýþ. Konuþmuþlar. Dertleþmiþler. Daha da duygusal yakýnlaþmýþlar.
Yaþadýklarýnýn patolojik bir tarafýnýn olup olmadýðýný anlamaya çalýþýyorlar. “Bizim psikolojik bir yardýma ihtiyacýmýz var mý” diye soruyorlar.
Gerçek bir derde karþý hüzün yaþamak normalin sýnýrlarý içinde hatta iyi bir þey... Biraz aðlamak, biraz içe kapanýp yalnýz kalmak, yüreðinde yanma hissetmek, baþ dayayacak göðüs aramak, kendini yollara vurmak, uykunun derinliklerine sýðýnmak normal.
Bu haller süreklilik kazanýrsa, aylarca devam ederse, bedenimizi yorarsa, ruh halimiz sürekli depresif veya endiþeli olursa, iþ güç yapmamýz aylarca zor hale gelirse, sürekli kafaya takar hale gelirsek yardým aramakta fayda var.
Gerçekte normal ile normal olmayan arasýndaki sýnýr katý bir duvar þeklinde deðil. Aksine bir süreklilik var. Neresinin sorun olduðunun bir kýsmý kiþisel karar, bir kýsmý kültürel normal diðer bir kýsmý ise uzman uzlaþýsý.
Sistem kötü iþlerse, anlayýþlarýmýz yeterli olgunlukta deðilse, kolaylýkla normal olaný patolojik olarak adlandýrmak; aslýnda tedavi gerektiren bir durumu da tedavisiz býrakmak gayet mümkün. Ýyi bir sistem de ise yerli yerindelik daha iyi oranda olur.
Yukarýda hikayesini anlattýðým çifte ne dediðim meselesine gelirsek, þöyle dedim: “Yaþadýðýnýz her þey normalin sýnýrlarý içinde. Haliniz doðal ve saðlýklý. Gerçek bir dert karþýsýnda birbirinize yönelmekle harika bir iþ yapmýþsýnýz. Birbirinizin dertle baþ etme tarzýný kabul edip, desteklemekte fayda var. Bana tekrar gelmenize de bu þartlar altýnda gerek yok.”
