Çok deðil 10 yýl önce, Taksim Meydaný’na taþan iftar masalarý, “Sokak aralarý yetmedi de Ýstanbul’un göbeðine mi geldiler” bahanesiyle irticai gövde gösterisi olarak kayda geçerdi. 10 yýlý býrakýn, 2008’de AK Parti’ye açýlan kapatma davasýndaki deliller de üç aþaðý beþ yukarý bunun gibi görüntülerdi.
Bugün ise öyle sahneler herkesin iþine yarar hale geldi, ne güzel...
Yakýn zamana kadar rejim karþýtý tablolardan baþka bir anlam taþýmayan caddelere, meydanlara yayýlmýþ iftar görüntüleri þimdi “meþruiyet” referansý oluyor.
Laik, ulusalcý, solcu, geç kalmýþ devrimci vs. gruplar bile “Biz de sizin gibi insanlarýz” diyebilmek için hayatlarý boyu akýllarýna gelmeyen bir þeyi yapýyor ve iftar sofrasý kurmak için yarýþýyor.
80 yýlýn meþruiyet referanslarý önem sýrasýný deðiþtirirken yerine yenileri ikame oluyor. Din, dindarlýk, dinsel ahlak, ibadet ve en nihayet “Ýslam” kamusal alanda yerini almaya baþlýyor. On yýllarýn ötekisi ve düþmaný olan din eðitimi, baþörtüsü, Kur’an Kurslarý, dini þahsiyetler vb. görünürlük kazanýyor.
Kemalist tekçiliðin sümenaltý ettirdiði kavramlar hak ettiði yeri alýyor.
Erdoðan’ýn gurur tablosu
Düþünün, “eski alýþkanlýkla” baþörtüsüne saldýrarak yollara dökülen Gezi Parkçýlar, meydana vardýklarýnda kendilerini toparlýyor ve kandil kutlayýp, iftar sofrasý kurmaya baþlýyor.
Deðiþim budur iþte...
Tayyip Erdoðan eserini gururla izlemesin de ne yapsýn!
En azýlý muhalifleri bile kendilerini onun tasarladýðý Türkiye resminin bir parçasý olmak zorunda hissediyorlar.
Bu, bir lider için çok deðerli bir politik tablodur...
Muhalefetini kendisine ve kendi tabanýna selam verecek bir dönüþüm yoluna sokmak kolay deðil. Erdoðan bunu baþarýyor.
Bilindiði gibi, (Refah, Fazilet ve AK Partili) belediyelerin iftar çadýrlarý kurmasý, bulunduklarý bölgelerde iftar alanlarý açmasý bir gelenektir. 90’lý yýllarýn baþlarýndan itibaren de düzenli olarak uygulanmaktadýr. O belediyecilik anlayýþýnýn sosyal hayatla kurduðu iliþkilerin en önemli ünitelerinden birisi iftar çadýrlarý olmuþtur. Ýftar hizmeti yýlýn diðer zamanlarýnda da ihtiyaç sahipleri için sürdürülmeye devam etmiþ ve kamunun sosyal yüzü kurumsallaþmýþtýr.
Kemalist-laik çevrelerin asla anlayamadýðý da bu sosyal iliþki biçimi olmuþtur.
CHP ve akraba topluluklarý olup biteni anlayana kadar da AK Parti iktidarýnda 10 yýlýný tamamladý, 11’inci yýlýný sürüyor.
Neden? Çünkü, bu siyasi gelenek sosyal belediyeciliði yaparken hizmetin etrafýna dinsel ahlakýn kozasýný örmeyi baþardý. Böylelikle ortaya benzersiz bir model çýktý.
Merkezden kovulan, yasaklanan, düþmanlaþtýrýlan “din” çevredeki habitat içinde kendisini buldu; özgürleþti ve önce 28 Þubat yýllarý ardýndan da 2000’li yýllarýn baþýndan itibaren siyasetin temel aktörü olmayý baþardý.
CHP ve akraba topluluklarý
CHP ve akraba topluluklarý diyorum... Bu parti ve bu partiyle ayný hatta olan, laikliði dine karþý bir kalkan olarak kullanan, ulusalcýlýktan öte Türkçü, dini görünürlükten ve dindarla herhangi bir imkaný paylaþmaktan ölesiye nefret eden kesimler bütün bu deðiþim yýllarýnda olup biteni kavrayamadýlar.
Þimdi ise sokaða çýktýklarýnda hayat onlara bir gerçeði hatýrlattý. Bu ülke insanlarýnýn ait olmaktan memnun olduklarý bir dinleri var ve bunu yaþamak konusunda kimseyle pazarlýk yapmaya niyetleri yok.
Mutlu, laik ve ulusalcý azýnlýk yaþadýðý ülkeyi tanýmaya baþlýyor. Kendi ezberlerinin ve dolayýsýyla söylemlerinin sokakta iþe yaramadýðýný görüyorlar. Yani tanýdýkça yavaþ yavaþ meþruiyet de kaynak deðiþtiriyor.
Ýstiklal’de iftar sofrasý kurdurmak için dýþarýdan imam transferi vs. içerdiði samimiyetsizliðe raðmen deðerli adýmlar. Belki yarýn Kürtleri tanýmak için de seanslar düzenlenecek, Cihangir’de dengbej partileri vs. yapýlacak. Severek veya sevmeyerek yapmalarý çok önemli deðil. Yeter ki herkes toplumun deðerlerini ve hallerini anlamak için çaba göstersin. Siyasete inansýn. Sonrasý kolay olacak...
