Ýngiliz medeniyeti çöküyor mu?

Londra esnafý dertli, Ýngilizler genel anlamda hayattan bezmiþler. Üzerinde güneþ batmayan imparatorluk ne hale gelmiþ! Duyduklarým karþýsýnda afalladým.

Hyde Park’ýn içinde amaçsýzca koþtuktan sonra bir aðacýn altýna çöküp aðladým.

Londra’ya gelen birine “Ýngilizleri tarif et” desen “Yarýsý çekik gözlü yarýsý zenci” der. Çünkü durum bu. Londra’da Ýngiliz bulmak çok zor. Sanýrým zamanýnda çoðu dünyayý ele geçirmeye gittiðinden burada pek azý kalmýþ. Öte yandan azýnlýkta olmalarýna raðmen dillerini rahatça konuþabiliyorlar.

Ýngiltere hükümetinin þu anda yapmasý gereken bir mübadele hareketi. Dünyanýn çeþitli yerlerindeki Ýngilizleri buradaki diðer milletlerle deðiþtirirlerse asýl o zaman Ýngiltere güçlü bir ülke olacaktýr. Bizim bu þekilde nasýl baþarýya ulaþtýðýmýzý görmüyorlar mý?

Bu yolculuk sayesinde hayatýmda ilk defa turist oldum. Ama bana sanki onlar turistmiþ gibi geldi. Her an “Sultanahmet nerede?” diye soracak gibiydiler. Bir türlü turistliði tam anlamýyla benimseyemedim. Yine de girdiðim süpermarket ve dükkanlarda turistim diye beni kazýklamaya çalýþmasýnlar düþüncesiyle bir þiþe su alýrken bile kýyasýya pazarlýk yapmayý ihmal etmedim. Bu pazarlýklarýn bir kýsmý dükkan sahibiyle kavgaya kadar vardý. Anladým ki Londra esnafý dertli, patlamaya hazýr bomba gibiler.

500 YILLIK SÜPER GÜCE BAK!

Ýngilizleri ise genel anlamda biraz durgun gördüm, böyle hayattan bezmiþ isteksiz bir halleri vardý. Herkes sessiz sedasýz iþinde gücünde, koþuþturmaca yok, telaþ yok... Hyde Park’ta bir bankta güneþin batýþýný seyreden yaþlý amcaya bunun sebebini sordum. “Evlat” dedi, “Biliyorsun biz Ýngilizler yaklaþýk 500 yýl dünyada süper güçtük. Üzerinde güneþ batmayan imparatorluðu kurduk. Dikkatini çekerim güneþ batmayan diyorum. Yani güneþ batmýyor. Burada batar gibi oluyor ama bir bakýyorsun hop Avustralya’da doðuvermiþ. Orasý da bizim. Güneþ batmamasý mümkün mü? Deðil. Ama batmýyor iþte... Anlatabiliyor muyum, batmýyor...”

Biraz yaþlý olduðu için ayný þeyleri tekrarlamasýna göz yumdum. Devam etti: “Þimdi o imparatorluðu kurduktan sonra insanýn üstüne ister istemez bir rehavet çöküyor, amaçsýz kalýyorsun, zirveyi görmüþsün çünkü. Baþka tatlar aramaya baþlýyorsun. Benim pek çok yakýn arkadaþým bu þekilde eþcinsel oldu. Ben de meyilliyim ama son zamanlarda sudoku oynayarak kendimi meþgul ediyorum. O da sýktýktan sonra tahminen bir-iki ay zarfýnda ben de gey olurum.”

Aðzým açýk bir þekilde Ýngiliz amcayý dinliyordum. Afallamýþtým, böyle bir medeniyetin sonu bu olmamalýydý. Aniden amcanýn yanýndan kalkýp Hyde Park’ýn içinde bir süre amaçsýzca koþtuktan sonra bir aðacýn altýna çöküp aðladým.

TRAFÝKTE MEKSÝKA DALGASI OLDU

Londra’da dikkatimi çeken bir baþka husus da herkesin adeta koyun gibi bütün kurallara uymasý oldu. Ýngiliz milletini çok fena sindirmiþler, böyle her kurala uyan sünepe insan olmuþlar. Üzerinde güneþ batmayan imparatorluk ne hale gelmiþ! Kýrmýzý ýþýk yanýyor, illa bekliyor ki yeþil yansýn. Yav araç gelmiyor iþte, geçsene.

Ben dayanamadým geçtim, baktým benim arkamdan birkaç kiþi daha, sonra bir Meksika dalgasý, bir kelebek etkisi yarattý bu. Herkes karþýya geçmeye baþladý. “Ýþte bu! Yeter artýk zincirlerinizi kýrýn, siz bireysiniz, özgürsünüz” dedim. “Free will” dedim.

Bir hareketlilik, bir farkýndalýk yarattýðýmý düþünüyorum. Bir milletin bu kadar sindirilmiþ olmasýna tahammül edemezdim.

Maalesef Londra’da bir de üzücü olay yaþadým. Trafik ýþýklarýnýn olmadýðý bir yolda karþýdan karþýya geçecektim, tam adýmýmý attým, baktým bir araba geliyor hemen geri çekildim. Bu araç birden yavaþladý ve durdu. “Bir sorun mu var birader?” dedim. Tuhaf tuhaf baktý. “Ne var?” þeklinde kafa iþareti yaptým. Eliyle “Buyurun geçin” anlamýnda yolu gösterdi. Ýyice iþkillendim. Gey midir nedir anlamadým, niye yol veriyor þimdi bu diye düþündüm? “Geçmiyorum lan” þeklinde bir hareket yaptým (dört parmak birleþik dik bir þekilde hýzla havaya kaldýrmak). “Geçerken beni mi dikizleyecen þerefsiz!” dedim içimden. Kafasýný iki yana sallayýp gaza bastý ve gitti. Yaptýðý hiç hoþ deðildi.