Üstad Mustafa Kutlu’nun son kitabý.
Bizim ruhumuzda iyiliðe has derin inanç, ancak sonsuzlukla buluyor ifadesini. Ýyilik deðerli olduðu kadar evladiyeliktir de. Yani þimdiki zamanda iþlenen bir eylem olduðu halde, iyilik, geleceði de kurma gücünü haizdir bizim medeni bakýþýmýzda...
Bu hal, sadece Anadolu’ya has da deðildir, Þark baþtan baþa iyilik, fedakarlýk menkýbeleri üzerinden var eder kendini. Ýyilik niçin deðerlidir?
“Doðu” dendiðinde maðlubiyetlerle yazýlmýþ tarihin bir tür bahanesi midir bu? Batý karþýsýnda mütemadiyen yenilenlerin savunmasý mýdýr iyilik? Çektiðimiz acýlarýn uyuþturulmasý, yenilgilerin dine benzeyen miskinliklerle savuþturulmasý mýdýr bu hal? Ýyilik neden iyidir...
Buna benzer baþlýklarla ciddi eleþtiri de almýþtýr ‘’iyilik’’ ve “ölümsüzlük” kavramlarý. Mao’nun býçkýn halkçý itirazlarýnda ‘’kutsalýn afyon etkisi’’ yaptýðý ve halklarý esarete boyun eðen kaderci kitleler haline dönüþtürdüðü izlenimi, pek de yabana atýlacak bir tespit deðildir...
Hayatýn içindeki dinamik, aktif, diri iyilik var bir de... Ne deðerli hat levhalarý gibi duvarlara asýlarak barok rokoko bir çabayla hayatýn üstüne çýkartýlmýþ, ne de modasý geçti diyerek nihilist bir ziyankarlýkla hayatýn dýþýna atýlmýþ bir þeyden söz etmiyoruz. Yaþamýn hemen her anýnda, ritme yayýlmýþ hatta ritmin kendisi olmuþ, ritimle hemhal bir iyilik...
***
Tarkovski’nin “zaman zaman içinde” baþlýðýyla yayýmlanan güncesine epilogda niçin “þehitler bilimi” adýný verdiðini bilmez pek çoðu. Tanpýnar ve Beyatlý buna “melal” diyorlar. Üçü de tamamlayamamýþ bu kavramsallaþtýrmayý gerçi, ama yakýnlaþtýrmýþlar biz okuyucularý nasiplerince... Aslýnda nasibimizce. Geçenlerde þehadetten söz ederken “hayatýn kenarlarýnda dolaþmak”tan bahsetti bir yakýným. Ölüm ve ölümsüzlük arasýndaki ince pervazda yürümek faslýndan düþünülürse, þehadet bir sonuç olduðundan ziyade, belki tarz-ý hayat, aþk hasreti, yakýna has melal, tenhadaki velayet... Büyük sözler kurmak gereksiz ama yaklaþabilmek de ancak kelimelerle oluyor, takdir edersiniz ki kelime yaralanmadýr... Buna sabredecek gücümüz var mý...
Bir de imkan var mý, yani gündem dediðimiz ateþten bir halkanýn içindeyiz...
Bizi kuþatan þu kanatýcý, hoyrat, hepimizi robotlar gibi standartlaþtýran medyatik selin içinden sýyrýlabilmek pek kolay deðil... Düþünce, hiç bu kadar sessizliðe, hareketsizliðe mahkum edilmiþ miydi tarihte? Düþünceyi bir yýlký atýndan vazgeçer gibi çýkarttýk hayatýmýzdan, uzak ve tenha daðlarda ölmeye gönderdiðimiz biridir düþünce...
Ýyinin ve iyiliðin ölümsüzlüðünü, Ýnsan Suresi’ndeki “ebrar” yani “hakiki iyilik mertebesi” baðlamýnda da düþünmek gerek... “Sevdiðinden vermek” bahsini, vazgeçmenin ve feda ediþin belki en ileri haddi olan “þehadet”le birlikte düþünebilmek. Bir dostluk ve ziyaret, intikal teklifi olarak “velayet”in üzerinde düþünebilmek...
***
Herkesin Amerika’daki seçimlere odaklandýðý bir haftada, iyilikten bahsetmek her babayiðidin harcý deðil elbet. Ýster demokratlar isterse cumhuriyetçiler kazansýn, ne fark ediyor bizler için... Kudüs’te, Gazze’de, Afganistan’da, Halep’te, Musul’da ne deðiþiyor. Milyonlarca insan evsiz, yurtsuz ve sürekli yürüyüþ halinde, zorunlu göç, iskanýn tahrip ediliþi, mekanýn kýrýlmasý, imkanýn iptali... Ve bir tarafta bunlarý yaþarken insanlýk... Diðer taraftakilerin saðlam bir demir duvarýn ötesinde rahat yaþayacaklarýný sanadurmalarý... Bu kadar çok insan derken, bu kadar çok deðer derken yaþanmasý üstelik bu aðýr yabancýlaþmanýn... Kaliforniya’da Teksas’ta olaylar çýkmýþ seçimlerden sonra... Sabahtan akþama kadar analiz kasýyorlar. Eh, ne diyim; adamlarýn içiþlerine karýþmak gibi olacak ama “ gözünü seveyim Kaliforniya”...
***
Mustafa Kutlu Aðabey edebiyatta hocamýzdýr, Allah saðlýk sýhhat versin, güzel kelimelerini baþýmýzdan eksik etmesin. Yalnýz bir sorum var. “Ýyiler Ölmez” demiþsiniz aðabey... Hakikaten ölmez deðil mi... Hayatýn kenarlarýndan bakýnca ömre, bastýðýn son pervazlar gýcýrdýyor, insan ten/ha’sýna aðlýyor, içindeki ‘’gizli’’ daða çarpýnca...
Aðabey, korkmayalým deðil mi ölmekten...
Orada da bulurmuþ birbirini sevenler...
