Kimliksiz bir sinema örneði

Sinema her ülkenin kendi rengini ifade ettiði, önemli bir sanat-eðlence dalý. Ýster iyi ister kötü bir örnek olsun Güney Kore filmleri ile Hint filmleri arasýndaki fark çok belirgin. Ayný þey Ýngiliz filmleri ile Fransýz filmleri için de geçerli. Bunlara Kuzey ülkeleri, Ýtalya ve Ýspanya sinemasýný da katabiliriz. Kýsacasý hepsinin bir öyküyü anlatýþ þekli, oyunculuk dili, yönetmenlerinin geldikleri kültürden çýkan kendilerine has yollarý vardýr. Bu sinemayý zenginleþtiren en önemli olgu. Üretim açýsýndan böyleyken izleyici tarafýna geçtiðimizde dünya genelinde Hollywood sinemasý en fazla tüketilen sinema endüstrisi. ABD’nin teknolojisi, ekonomik gücü ve Hollywood’un tam anlamýyla bir endüstri olmasý üretilen filmlerin daha çok eðlence ve tüketim amaçlý çekilmesine sebep oluyor. Kabul etmeliyiz ki kapitalizmin bunda çok payý var. Kapitalizm her þeyde olduðu gibi sinemada da tek bir ses olmasýný ister. 

Herkesin anladýðý belirli bir çizgide zevk alacaðý, cebindeki parayý vereceði bir yapý. Bu yol ne yazýk ki ülkelerin kendi renklerinin yok olmasýna sebep oluyor. Üstelik ABD dýþýndaki ülkeler bu baþarýya ulaþmýþ yolu kendilerine göre tekrarlama tecrübesini ortaya koyduklarýnda bu hafta vizyona giren Katliam Günü gibi ipe sapa gelmez filmler ortaya çýkýyor. Bu Ýngiliz, Fransýz ve bütün ülkelerin sinemasýnda da yaþanýyor. Ama Hollanda gibi görece olarak daha az örneklerini gördüðümüz bir sinemadan gelince bu tür bir film dikkat çekici oluyor tabii. Hep düþünmüþümdür, bunun sebebi gerçekten ülke sinemalarýnýn bu tür filmleri para kazanmak için mi çektiði yoksa yýllardýr Hollywood sinemasýnýn hedefi olan yabancý sinemacýlarýn artýk doðal olarak bu tekilliði mi oluþturduðu? Bence her ikisi de geçerli. Özellikle genç yönetmenlerin filmlerinde bunlarý daha çok gözlemliyor olmamýz ikinci þýkkýn aðýrlýðýný artýrýyor. Mesela Katliam Günü filminin yönetmeni Nick Jongerius’a gelelim. Çok genç olmasa da 41 yaþýndaki sinemacý iþin yapýmcýlýk kýsmýndan yetiþmiþ bir isim. Katliam Günü ilk yönetmenlik denemesi. Filmin hikayesi de yönetmenliði de Hollywood B sýnýfý filmlerinin bir benzeri. Üstelik oyuncu kadrosu da TV yýldýzý isimlerden oluþuyor. Hepsinin oyunculuk performansý kliþe ve özenti. Yönetmen sinema dili olarak o kadar kimliksiz ve taklit bir yöntem kullanýyor ki bunu öyküdeki bazý sýfatlarý kullanarak geçiþtirmeye çalýþýyor. Mesela öykünün merkezindeki kötücül ev bir deðirmen oluyor. Ruhunu þeytana vermiþ olan karanlýk karakter ise deðirmenci. Sanki o deðirmeni oraya koyarak film bir Hollanda filmi oluyor. Ýlgisi yok tabii ki. Bu anlamda baktýðýmýzda entelektüellerimizin dalga geçtiði bizim korku filmlerimizin çok daha kiþilikli yapýmlar olduðunu söylemeliyim. Ýyisiyle kötüsüyle kesinlikle Hollywood çalmasý yapýmlar deðil bizim korkularýmýz. Halbuki Katliam Günü-The Windmill Massacre isminden de anlaþýlacaðý gibi The Texas Chain Saw Massacre gibi ünlü bir serinin biraz deðiþtirilmiþi. Konusunu kýsaca anlatalým, Jennifer geçmiþinden kurtulmaya çalýþan bir kýzdýr. Bir gün Amsterdam’ýn efsanevi yel deðirmenlerini izlemek için tura katýlýr. Fakat otobüsün ýssýz bir yerde kaza yapmasý sonucu Jennifer ve diðer yolcular sýðýnacak bir yer bulmak zorunda kalýrlar. Terk edilmiþ bir yel deðirmenine sýðýnýrlar. Yolcular teker teker kaybolmaya baþladýklarýnda, Jennifer hepsinin ortak kaderi ve sýrrý olduðunu fark edecektir. Yazdýðým gibi filmi hiç beðenmedim ama özellikle finali artýk yeter dedirtti. Yani bu saçma finalle filmin daha devam bölümlerinin geleceðini de müjdeliyor bize yönetmen. Ne diyeyim, müjdeler olsun.