Milli Takımımızın başarısı genel ortalama olarak kulüp takımlarımızın aşağısında.
Sadece ortalama başarı çizgisi değil, başka şeyler de iyi gitmiyor doğrusu.
Milli Takıma yönelik bu kötümser yazıyı asla Macaristan maçı nedeniyle yazmıyorum, bu maçta berabere kaldık, yenebilirdik, yenilebilirdik, sorun bu değil, sorun Milli Takımın son senelerde yaratmayı beceremediği milli heyecanda.
Kötü futbol, kötü neticeler de azalan milli heyecanın muhtemelen temel nedenleri.
Brezilya’ya gidemiyoruz, bu işi unutalım ve ilk Avrupa Kupası için, hatta Brezilya sonrası dünya kupaları için şimdiden hazırlanalım.
Bu hazırlık süreci için de takımın başına, en azından beş-altı sene kesintisiz görev yapacak uluslararası düzeyde bir çalıştırıcı getirelim, bu çalıştırıcın yabancı olması ihtimalini de gözardı etmeyelim.
Bazı soruları da kendi kendimize yöneltmekten çekinmeyelim.
Kulüp takımları neden Milli Takım’a oranla daha başarılı?
Türkiye neden kulüp takımlarının Avrupa maçlarında milli maçlara oranla daha fazla heyecanlanıyor, neden daha fazla kenetlenebiliyor?
Kimseye ilişmeden kendimden küçük bir örnek vereyim.
Fanatik bir Fenerbahçeli olarak Galatasaray’ın Schalke’yi yendiği, geçtiği maçta Salı gecesi Macaristan maçına oranla çok daha heyecanlandım.
Galatasaray, Schalke’yi elediğinde çok sevindim, bilemem, Macaristan’ı yense idik bu kadar sevinir miydim?
Bu durum gerçek ama çok normal değil.
Galatasaray, Milli Takımdan daha iyi futbol oynuyor, görebildiğim kadarıyla da daha iyi yönetiliyor, iyi futbol de zaten bu nedenden ortaya çıkıyor, bizler de daha iyi futbol oynayan kulüp takımlarının maçlarında, Fenerbahçe de bunlara dahil, kötü oynayan Milli Takımın maçlarından daha fazla motive oluyoruz.
Abdullah Avcı şayet görevi bırakır ise, yerine kim gelecek?
Bu yeni teknik direktör göreve gelirken önümüzdeki Brezilya sonrası dünya kupaları, ilk Avrupa Kupası dikkate alınacak mı?
Kendini uluslararası düzeyde kanıtlamış bir teknik direktörle neden on senelik sözleşme yapılmaz?
Miyopluk milli bir hastalığımız mıdır?
