Önceki yazýmda Mehmet Bey’in öfkesini anlatmýþtým. Bu sefer de Mehmet Bey’in öfkesini nasýl kontrol ettiðini anlatacaðým.
“Eskiden sýk öfkelendiðim durumlarýn farkýnda deðildim. Þimdi beni öfkelendiren durumlarýn farkýndayým. Hatta bir liste yaptým. Eðer listedeki durumlardan biri oluyorsa, kendi kendime ‘Dikkatli ol Mehmet, kontrolünü kaybedebilirsin!’ diyorum. Listedeki durumlardan biri çevremde insanlar varken yaþandýðýnda, ‘Arkadaþlar bana bir müsaade!’ diyorum; ortamdan uzaklaþýyorum. Öfke nöbetlerinin bir kýsmýný bu þekilde baþlamadan durdurmayý baþardým. Eskiden bunu yapamazdým. Ama bazen de baþarýlý olamýyorum.”
Mehmet Bey öfkesinin týrmanýþýný þöyle anlatýyor: “Öfke nöbeti baþladýðýnda, öfkem çok hýzlý týrmanýyor. Eskiden öfke nöbetine girdiðimi hiç anlayamýyordum. Direkt kendimi baðýrýp çaðýrýrken buluyordum. Þimdi, sanki öfke sürecimi yavaþlatýlmýþ bir film haline getirebiliyorum. Örneðin; kalbimin hýzlý çarpmaya baþlamasýný, sanki kan beynime sýçrýyormuþ gibi hissettiðimi, yumruklarýmý sýkmaya baþladýðýmý artýk fark ediyorum. Hatta artýk düþüncelerimi de yakalayabiliyorum. ‘Zihnimden ben ezik bir adam deðilim, sana gününü…’ düþünceleri geçmeye baþlarsa, kendime ‘Dur! Sakinleþ’ diyorum. Mümkünse ortamdan hemen uzaklaþýyorum.”
Mehmet Bey öfkesinin üçüncü aþamasýný þöyle tarif ediyor: “Eskiden, öfkem tavana vurduðunda sözlerim ve ellerim havada uçuþuyordu. Þimdi aðzýmý kapalý tutuyorum, ellerimi belimde kenetliyorum. ‘Öfkelendin ama zarar verecek bir þey yapma’ diyorum. En fazla iþime yarayan þey, kendime telkinler vermek oldu. Bir de elimi arkamda tutmak çok fayda saðladý. Bütün bunlarýn yanýnda bir de bulunduðum odayý deðiþtiriyorum. Sað olsun eþim ve arkadaþlarým çabamý biliyor; onlar da o sýrada sessiz kalýyorlar.”
Mehmet Bey’in sakinleþme deneyimi ise þöyle olmuþ: “Öfkeliyken fena þeyler yapmazsan, sakinleþmek de kolay oluyor. Sakinleþmek için kendime telkinler vermem, önceden planladýðým þeyleri hatýrlamam ve pozisyonumu deðiþtirmem iþe yaradý. Bir de derin nefes alýp verme çalýþmasý faydalý oldu."
Mehmet Bey, öfke sonrasý verdiði hasarý onarma sürecini þöyle anlatýyor: “En fazla bu aþamada baþarýlý oldum. Eskiden de özür dilemeye çalýþýyordum ama insanlar pek kabul eder gibi görünmüyordu. Þimdi benim öfkemi kontrol etmeye çalýþtýðýmý gördüler. Öfke nöbetlerimin sayýsý ve öfke sýrasýnda yapýp ettiklerimin þiddeti azalýnca, beni ve özrümü samimi buluyorlar. Hatta arkadaþlarýma da öðrendiklerimi seminer gibi anlattým. Geçen gün biri kendi öfkesi için bana danýþtý; çok þaþýrdým.”
Mehmet Bey, öfke patlamalarýný kaydetme ve takip etme sürecini ise þöyle tarif ediyor: “Doktorum öfke kaydý meselesinin öneminden bahsederken, doðrusu bu bana biraz zor gelmiþti. Ama þimdi ne kadar haklý olduðunu görüyorum. Her öfke patlamamdan sonra, o öfke nöbetim üzerine düþündüm. Ne yaþamýþsam öfke basamaklarý modeline uygun þekilde kaydettim. Bu kayýtlar olup biteni anlamamda bana yardýmcý oldu. Hele öfke nöbetlerinize toplu olarak baktýðýnýzda, deðiþim sürecini izlediðinizde baþardýðýnýz hissini yaþýyorsunuz. Bu kayýt iþi gerçekten önemliymiþ.”
Mehmet Bey’in öfke kontrolü ile ilgili düþünceleri oldukça olumlu: “Doðrusu bir zamanlar öfkeli olduðumu veya öfkemi kontrol etmem gerektiðini düþünmüyordum. Bu türden telkinlere de öfkeleniyordum. Sonra öfkeli olduðumu kabullendim ama bu sefer de durdurabileceðime inanmýyordum. Çocukluðumdan beri devam eden bir hal nasýl deðiþebilirdi ki? Zor oldu ama galiba büyük oranda baþardým. Artýk eþim, çocuklarým ve çalýþma arkadaþlarýmla daha iyiyim. Bazen trafikte hala zorlandýðým oluyor ama onun da etkilerini hýzlý atlatýyorum.”
