Oðlum Kerem, kitapçýya gidince kendi seçiyor ama neye göre seçtiðini, eline kitap aldýðýnda ne hissettiðini merak ediyorum. Bir maceradan diðerine koþuyoruz, oðlum ve kýzýmla! Oðlumun kitaba yaklaþýmý þöyle oluyor. Eline alýyor, bazen kokluyor, adýný okuyor, resimlerine bakýyor ve “Bunu okuyalým!” ya da “Sevmedim bunu!” diyor. “Sevmedim!” dediði kitaplarýn geçen haftaki kitap ilavelerinde övgü dolu sözler alan yazarlara ait olduðunu görünce kalbim sýkýþýyor. “Ya, niye ki acaba!” diyorum önce içimden, sonra yüksek sesle. Kerem “Bilmiyorum, sevmedim iþte!” diyor. Ýlk itirafta þimdi sýra; bir iki kez zorladým “Ama bak bunu bir oku, fikrin deðiþebilir!” diye...
BENÝM FÝKRÝM DEÐÝÞTÝ
Sonunda fikri deðiþen ben oldum... Aslýnda bu kitaplarýn ortak özellikleri var; bir kere hepsi beyaz kuþe kaðýt, resimleri biraz, daha nasýl anlatsam renkli fakat ‘karýþýk’ gibi. Yani bizimki, sarý saman yapraklý kitaplarý seviyor, resimlerinin renkli olmasý da gerekmiyor. Düz anlatýmlarý sevmiyor, kelime oyunlarýnýn yapýldýðý cümleleri okurken kýkýr kýkýr gülüyor. En çok da yanlýþ vurgu yaptýðý bir cümleyi yeniden okumasýna bayýlýyorum, bir de tashihleri bulmasýna. Ne yazýk ki birçok çocuk kitabýnda harf yanlýþlarýndan gramer yanlýþlarýna, birçok eksiklik var. Üstelik çok büyük yayýnevlerinin eserlerinde bile görülüyor bu. Kerem ile kitap okuma seanslarý sayesinde ben de az buçuk öðreniyorum çocuk edebiyatýný. Ondan öne geçmeye çalýþtýðým zamanlar da olmuyor deðil. Oðlum elinde ona ait bir kitabý görünce “Demek çok hoþuna gitti!” diyor. Bir kere daha bayýlýyorum.
PAYLAÞTIÐIMIZ EN GÜZEL AN
Yazýnýn sonuna doðru, ikinci itirafta sýra... Böyle güllük gülistanlýk okuma seanslarýna gelmeden önce büyük bir hata yaptým ben. Neyse ki erken farkýna vardým. Okumayý öðrenmeden önce ben kitap okuyordum ona ve Elvan’a. Ne zaman ki Kerem okumayý öðrendi, “Yatmadan önce ben Elvan’a kitap okuyayým, sen kendin okursun, olur mu oðlum?” dedim birkaç kez. “Olmaz!” dedi doðal olarak. Biraz kýzdým ben bu duruma. “Oðlum biliyorsun zaten!” diye. Sonra bir durdum, kitap okumak bizim paylaþtýðýmýz en güzel anlardan; gülüyoruz eðleniyoruz, merak ediyoruz. Niye bundan vazgeçelim? Okumayý öðrendi diye oðlumu istemeden de olsa cezalandýrdýðýmý fark edince, vazgeçtim bu uygulamadan. Þimdi yine yüksek sesle okuyor o kitaplarý, bize de gülmek eðlenmek kalýyor.
