Bir acýyý yazýya dökmek öylesine zordur ki... Söyleyeceðiniz, yazacaðýnýz her cümle sýradan olmanýn ötesine geçemez. Soma’da yaþanan faciayý, yeryüzünün yüzlerce metre altýnda rýzýk peþinde hayatlarýný kaybeden yüzlerce mazlumu, elleri yüreklerinde toprak altýndan kimin çýktýðýný kýrýk bir umutla takip eden gözü yaþlý aileleri ne anlatmak mümkün, ne de onlarýn acýsýný tam olarak hissedebilmek.
Daha birkaç dakika önce toprak altýnda nefes alamayan bir emekçinin ‘Çizmeyi çýkarayým, sedye kirlenmesin’ diyen halini anlatmaya kimin gücü yeter. Ya da yerin altýndan çýkar çýkmaz arkadaþlarýný kurtarmak için tekrar o mezara girmeye gönüllü olan bir yüreði satýrlara dökmeye.
Benim ne sabrým, ne takatim yetmiyor bunlarý anlatmaya. Ekranlarý baþýnda aldýklarý haberlerle, seyrettikleri görüntülerle kahrolan milyonlara; bir de tüm bunlarý aktarma sorumluluðuna sahip olmayý taþýmakta zorlanýyorum.
Kolay unuttuðumuzu biliyor, kahroluyorum. Nereden kimden ve nasýl hesap soracaðýmýzý bilemediðimizi hatýrlýyor, kahroluyorum. Her faciayý bir þekilde siyasetin malzemesi yapan zavallý, sahte ve vicdan yoksunu anlayýþýn giderek yayýldýðýný görüyor, kahroluyorum. Kaderi elinde tutarcasýna küstah ve arsýz olan, yüzlerce masumun hayatý üzerinden ‘Ýþte gördünüz mü bela nasýl geldi’ diyen kalleþlerin sesini duyuyor, kahroluyorum.
Çamura bulanmýþ çizmelerinin sedyeyi kirletmesinden endiþe edecek kadar nezaket, sabýr ve metanet sahibi olan bir toplumun, tüm bunlarýn hesabýný soracak kadar cesur olmasý gerektiðini düþünüyor, umutlu olmak istiyorum.
O topraðýn altýnda can veren tüm emekçilere Allah’tan rahmet diliyorum. Öncelikle ailelere, sonra bu acýyý yüreðinde bir katre olsun taþýyan herkese sabýr ve baþsaðlýðý diliyorum.
***
Hamdullah Arvas’ýn ‘Madenci Þiiri’ne býrakýyorum sözü. Çünkü bu acý üzerine belki de en az yaralayýcý olan, sözü þairlere býrakmak olmalý:
‘bilir misin dünya neyle yaþar
topraðýn damarlarýnda
kan diye benim terim akar
beni duyuyor musun
sobanýn sýcaðýnda eriyen kar tanelerinde
hayýr öyle deðil gerçekten duyuyor musun
ciðerlerimde katran birikiyor
tenime pürüzsüz sular karýþýrken
bir plastik boþluðundan soluyorum
hayatý kýzýmý ve gerisini
bak topraðýn ta yüreðine vuruyorum
beni duyuyor musun
sobanýn sýcaðýnda eriyen kar tanelerinde
sen güneþe bakarken hayran hayran,
ben sönük ve sarý bir ýþýltýyla adým atýyorum her an,
ne tutsam karanlýk
ne yutsam kara karanlýk
dilimde damaðýmda kekremsi
gözümde herhangi bir günden kalan aydýnlýk,
taþlara kusuyorum ýzdýrabýmý
çelik kazma uçlarýna
karbonmonoksit kokusuna
gözlerimdeki hüznü gör istiyorum
dokunuþlarýmda topraðýn sýcaklýðý
bir ben bilirim kýr yýlanlarý nerde pullanýr
bir ben bilirim ölü kanlarýn aktýðý çukurlarý
gözlerimdeki hüznü gör istiyorum
dokunuþumda topraðýn sýcaklýðý’
