Cenaze törenlerinde hüzün farklý farklý yaþanýr. Deðiþmeyen cenaze sahiplerinin yaþadýðý katýksýz acýdýr.
Merhum yaþlý da olsa, uzun zamandýr hasta da olsa, týp ümidini kesmiþ olsa bile, cenaze sahibi aileler sonsuz bir acý yaþarlar.
Aile ve birinci derece yakýnlarýn durumu budur ama halka büyüdükçe baþka sesler duyarsýnýz.
“Çok çekmiþti, kurtuldu” sesleri de gelir kulaðýnýza, “Allah herkese sýralý ölüm nasip etsin” sesleri de...
Uzun zamandýr görüþme fýrsatý bulamayan eþ,dost, akrabanýn birbirini gördüðü, sohbet ettiði yerdir kimi zaman cenaze törenleri...
Sohbet bazen o kadar koyulaþýr ki, saygýsýz gülümsemeler, kýkýrdamalar bile duyabilirsiniz.
Bu saydýðým cenaze manzaranýn tek istisnasý ansýzýn gelen, genç ölümlerdir.
Herkes susar o cenazede, biraz daha kendine döner, insanýn bencil yaný “benim baþýma da gelebilir” diye endiþeye de kapýlýr.
***
Öyle bir cenazemiz var þimdi bizim.
Biliyorum, insanlar tanýmadýklarý kiþilerin ölümlerine dair yazýlarý okumazlar, ne gam diyeceðim izninizle...
26 yaþýndaydý Birol, mesai arkadaþýmýzdý, 24 Tv’de teknik yönetmen olarak çalýþýyordu.
Sadece iþini yapan, varlýðý bulunduðu ortama güven veren gencecik bir delikanlýyý kaybettik trafik kazasýnda.
Aðva dönüþü bir virajý alamadý araba, þarampole yuvarlandý, orada bitti Birol’un hikayesi.
Sadece Birol’un hikayesi bitmedi aslýnda...
Arabayý kullanan babasý da bundan sonra yaþayan ölüler kervanýna katýldý.
Yaþadýðý her gün hatta her saat hesaplaþacaktýr kendisiyle, keþke dolu cümleler kuracaktýr.
Sadece cenazeleri farklý deðildir genç ölümlerin geride yaþayan ölüler de býrakýr genç ölenler...
***
Cenazelerde güneþ gözlüðü takma modasý nasýl baþladý bilmem.
Kuvvetle muhtemel aðlamaktan gözleri þiþmiþ insanlarýn kullanmasýyla baþladý sonra da yayýldý.
Medyatik cenazelerde güneþ gözlüklü bir sürü insan görürüz.
Ayýp belki ama üzülmüþ gibi yapmanýn aksesuarý mýdýr güneþ gözlükleri diye düþünürüm çoðu zaman.
Üzülmüþ gibi yapýlamayacak cenaze törenleri vardýr, bu yazýyý yazarken eminim ki Birol’un ki de öyle olacak...
***
Meslek hýrsý, para hýrsý, statü hýrsý, marka hýrsý...
Kendi yarattýðý bir sürü þeyin esiri oldu insan.
Genç bir delikanlýnýn ölüm haberini alýnca bunlarý düþünüyor insan.
Ýnsan giderken ne kefeni Prada marka oluyor, ne statüsü ne de parasý bir iþe yarýyor.
Ýyi insan olmak, iyi anýlacak iþler yapmaktan daha büyük bir zenginlik yok bu dünyada aslýnda.
Çoðunun aklýna gelmiyor bu ama biz öyle bir arkadaþýmýzý kaybettik iþte...
