Toplumlarýn insan gücünün niteliði o toplumun gücünün göstergelerinden biri. Bu sebeple devletler insanlarýnýn niteliklerini arttýrmak için sosyal politikalar geliþtirmeye çalýþýr. Örneðin devletler ülkede yabancý dil bilen insan sayýsýný arttýrmaya veya teknik eleman kapasitesini arttýrmaya çalýþýrlar.
Ýnsan gücünü arttýrmanýn bir parçasý dil bilme, bilgisayar teknolojilerini kullanma, sanayide üretim yapabilecek kapasite kazanma gibi teknik nitelikler iken; diðer bir parça ise insanlarýn psikolojik geliþimini ve dayanýklýlýklarýný arttýrmak, sosyal becerilerini geliþtirmektir.
Toplumun psikolojik geliþimini / dayanýklýlýðýný ve sosyal becerilerini geliþtirme, bir dizi atölye yoluyla yapýlabilir. Örneðin anne babalýk eðitimleri, eþleþme süreçlerinin niteliklerini arttýran eðitimler, evlilik geliþtirme eðitimleri, ailelerin sosyal medya kullaným eðitimleri, öfke kontrolü eðitimleri, beslenme eðitimleri, uyku hijyeni eðitimleri, nefes alma ve gevþeme egzersizleri eðitimleri, sosyal becerileri arttýrma eðitimleri vb. eðitimler atölye tarzýnda yapýlýp, topluma yayýlabilir.
Bu türden eðitimler devlet mekanizmalarý, sivil toplum kuruluþlarý veya profesyonel giriþimciler tarafýndan verilebilir. Aslýnda bu aktörlerin eþ zamanlý olarak sahada olmasý gerekir. Çünkü her bir mekanizma farklý bir sosyal katmana daha kolay ulaþabilir. Türkiye’de sosyal gruplar arasýnda ayrýþma olduðu bir gerçek. Bir topluluðun ürettiði bir eðitim belirli bir toplumsal gruba daha kolay ulaþýrken baþka bir toplumsal gruba ulaþamayabilir. Bu sebeple de farklý aktörler eþ zamanlý eðitimler yapmalý.
Türkiye’de bahsettiðim eðitimlerin aslýnda küçük çaplý örnekleri daha önce baþlatýlmýþ. Halen bir kýsmý devam da ediyor. Ama bahsettiðim eðitim programlarýndan herhangi birisi yýllardýr devam edip, toplumun geniþ kesimlerinin haberdar olduðu ve toplumsal katmanlara etkili bir þekilde yayýlacak boyutlara gelemedi.
Bu durumun çok sayýda nedeni var. En önemli nedeni programlarýn uzun süreli proje olarak ele alýnmamasý. Kýsa süreli çabalar kalýcý olmaya yetmiyor. Devlet mekanizmalarýnýn bu eðitimleri sosyal politikalarý içine almamasý da diðer bir etken. Çünkü devlet mekanizmalarýnýn sosyal politikalarýyla tarif edilen ve desteklenen eðitimlerin kalýcý olma ve yaygýnlaþma imkanlarý daha fazla. Bu eðitimleri dert eden ve kapasiteye sahip yeterli sivil toplum kuruluþu olmamasý da diðer bir neden. Önemli nedenlerden biri de bu türden eðitimlerin kiþilere ve ailelere yardýmcý olabileceðine dair farkýndalýðýn az olmasý. Birçok kiþi atölye tarzý eðitim deneyimine sahip deðil. Bu sebeple eðitimler topluma sunulsa bile kabulü ve yaygýnlaþmasý kolay olmuyor. Tüm bu nedenler bir araya geldiðinde atölye tarzý psikolojik saðlýðý geliþtirici eðitimler kalýcý hale gelmiyor.
Sonuç olarak; insan gücümüzü arttýrmanýn yollarýndan biri psikolojik ve sosyal iyiliði arttýrýcý atölye tarzý eðitimlerdir. Bütün zorluklarýna raðmen bu alandaki eðitimleri süreklilik içinde yapabilmenin ve topluma yaymanýn yollarýný bulmak zorundayýz.
