Haber Japonya'dan.
Japonya'nýn en kuzeyde kalan noktalarýndan biri olan Hokkaido iþlek bir yermiþ zamanýnda. Nüfus daha gençken Kami-Þirataki Tren Ýstasyonu da aktif olarak kullanýlýrmýþ.
Zaman içinde nüfus yaþlandýkça tren istasyonunun kullanýmý azalmýþ.
Durumu fark eden Japonya Demiryollarý bir karar almaya hazýrlanýr. Ýstasyon kapatýlacaktýr. Tren artýk bu istasyona uðramayacaktýr.
Tam bu karar imzalayacakken o istasyonun þefinin de fikrini almaya karar verirler. Ýstasyon þefi "Sakýn" der. "Sakýn yapmayýn. Bu köyden bir genç bu istasyonu kullanarak okula gidiyor. Ýstasyon kapanýrsa okuluna gidemez."
Bütün planlar alt-üst olur. Tek bir öðrenci için bu kadar yüksek maliyete girmek akýl kârý mýdýr?
Deðildir elbet ama nasýl gidecektir kýzcaðýz okula? Sorulur, öðrenilir, üç senesi vardýr kýzýn okulunun bitmesine.
Karar verilir.
Zararýna da olsa üç yýl boyunca o istasyon iþletilecektir.
Hatta o derece; öyle ki...
Trenin istasyona geliþ-gidiþ saatleri de kýzýn okul saatlerine göre ayarlanýr.
* * *
Bugün sabah bir uyandýn ki Japon’sun.
Japonya Hokkaido’de yaþayan ve liseye giden tek liseli genç vardý ya, iþte o sensin.
Bir tren istasyonu sýrf sen okuluna gidebilesin diye çalýþýyor.
Bir yönetim toplantýsýnda önemli bir karar senin için durduruluyor.
Senin durumun konuþuluyor, hatta sen daha rahat okula gidebil diye yollar aranýyor.
Nasýl hissederdin?
Nasýl sarýlýrdýn ondan sonra okuluna, iþine?
Nasýl çalýþýrdýn o okulu bitirdikten sonra ülken için?
Nasýl büyütürdün gelecekteki çocuklarýný? Nasýl titrerdin üzerlerine?
Nasýl bir ciddiyetle yaþardýn ondan sonra, bir düþünsene?
Koskoca devlet bir istasyonunu üç yýl sadece senin için çalýþtýrmýþ,
Nasýl önemli hissederdin, nasýl minnetle dolu olurdun, deðil mi?
* * *
Ýþte bu duygu, iþte bu his, adý her neyse bunun,
Bunu bulmalýyýz, çocuklarýmýzý bu duyguyla doldurmalýyýz.
Çocuklarýmýzý,
Komþumuzun çocuklarýný,
Akrabalarýmýzýn çocuklarýný,
Sokakta top oynayanlarý,
Çocuk esirgeme kurumlarýndaki çocuklarý,
Trakya’daki, Ege’deki, Karadeniz’deki, Doðu Anadolu’daki, Güneydoðu’daki çocuklarý.
Her çocuk, her genç “Ben bu ülke için önemliyim, bu ülke bana deðer veriyor” diye büyümeli.
Týpký o Japon kýz gibi…
* * *
“Türkiye’nin kime ihtiyacý var?” baþlýklý yazým ve bu yazýda söylediðim “Türkiye’nin Bana Ýhtiyacý Var!” vurgusu çok yoðun ilgi gördü, bu yazýdan dolayý çok sayýda posta ve e-posta aldým. Hatta “Türkiye’nin Bana Ýhtiyacý Var” vurgusunun gençleri motive edecek, onlara ilham verecek bir projeye dönüþmesini isteyenler bile oldu. (Bu öneri üzerine de düþünüyoruz.)
Peki, var mýsýnýz bugünden itibaren çevrenizde çalýþanýnýz, stajyeriniz, öðrenciniz, komþunuzun çocuðu, yeðeniniz, kardeþiniz ya da kendi çocuðunuz; yani sizden daha genç kim varsa onun gözlerinin içine bakarak “Türkiye’nin Sana Ýhtiyacý Var” demeye?
Eðer yaparsanýz sonuçlarýný bana e-posta ile ( [email protected] ), twitter ile @omerekinci ve Facebook ile ( https://www.facebook.com/omerekincicom/ ) yazýn, ben de paylaþayým.
Ýyi haftalar!
