Sana git yaşa dedik öl mü dedik?

Bölük gibi filmler sinema eleştirmenini zorda bırakan yapımlardır. Her şeyden önce bu karmaşık ortamda vatanını korumak için can vermeye razı çocukların hikayesini anlatıyor. Böyle bir konuyu sinemasal olarak eleştirmek gerçekten zor. Bir de film büyük eksikliklerle beraber beklenmedik başarıları da içinde barındırıyorsa iş iyice içinden çıkılmaz oluyor. Bölük filmi yönetmeni Aytaç Ağırlar’ın 1996 yılında yaptığı kendi askerliğinden alıntıları içeriyor. 

DİKKAT ÇEKEN ÜÇ KLİŞE

Ağırlar karşılaştığı hikayeleri birleştirmiş ve bir grup gencin askere teslim olmalarından itibaren terhislerine kadar geçen zamanı sinemalaştırmış. Yani aslında diğer asker filmlerine göre farklı bir yol izlemiş. Daha kişisel, daha psikoloji bazlı bir hikaye konu etmiş Ağırlar. Filmin bazı bölümleri gerçekten çok başarılı ve duygusunu izleyiciye geçirebiliyor ama bazı yönleri ise inanılmaz klişelere boğulmuş. Hem klişe, hem komik kalmış. Mesela tanımadığı bir kadından telefon alan askerin, bölükte sürekli o kadınla konuşup ona aşık olması, kadının ise kendini askere göstermeme inadı. Bu inadın arkasında kadının tekerlekli sandalyeye mahkum olduğunu görüyoruz, klişe 1... Daha sonra sürekli ceza alıp askerliğinin uzamasını isteyen bir erin hikayesi var. Bu er askerliği biter bitmez kan davasından vurulup öldürülüyor, klişe 2... Şehit olan askerlerin televizyonda isimleri sayılırken spiker sevgilisinin de öldürüldüğünü yayın esnasında anlıyor, klişe 3... Yani bütün bunlar aslında yönetmenin becerisinin kısıtlı olması sebebiyle bu kadar eklenti kalıyor senaryo içinde. Gelelim filmin iyi olan kısmına. Filmin ilk sahnelerinden itibaren bir bölüğün yaşamı, erlerin usta birliklerine teslim olma anları inanılmaz bir gerçeklik ile verilmiş. Üstelik yönetmen Aytaç Ağırlar kendi siyasi görüşünü ve hayat algısını da filme işleyebilmiş. Şu bunu söyler bu buna itiraz eder dememiş. Bu da bence bir yönetmen için çok önemli bir doğru. Yanlışlarını bile cesaretle yapan insanın önü açıktır. Filmi seyrederken bir şeyi daha anlıyoruz. Yönetmen aslında yaşadığı ve gözlemlediği şeyleri sinemalaştırırken çizgisini yükseltiyor. İş çatışma sahnelerine, kahramanca şehit olmalara gelince ne yazık ki film öğrenci bitirme işlerine dönüyor. Filmin ana öyküsünde yer alan yetimhanede büyümüş Murat’ın askerliği ve şehit olması yönetmenin dikkatle çalıştığı bölüm. Özellikle şehit olan Murat’ın insanlara bıraktığı bir mektup var ki dış ses olarak bu mektubun okunduğu sahne filmin zirve yaptığı yer. Filmdeki gibi bu yazının sonunu da o sözlerle tamamlıyorum: “Bu yazı bir komando er mektubudur ve siz bunu okuyorsanız ölmüşüm demektir.