Ýsyan, feryat, acý, trajedi. Bu acýyý tarif edecek kelimeler kifayetsiz kalýyor. Acýmýz büyük. Bu olay bir kaza mý? Kader mi? Ýhmal mi? Kasýt mý? Sabotaj mý?
Kaza, Kader, Ýhmal, Kasýt, hatta sabotaj diyen de var. Bir adým ötesinde muhalif anlayýþ ise, faturayý sadece siyasete kesip buradan bir hesap çýkartarak acýyý kullanýyor.
Her þeyden önce bu bir siyaset meselesi deðildir. Aslýnda bu trajedi bir insanlýk olayýdýr. Bu iþ iktidar meselesi deðil, insanlýk meselesidir. Devletin bütün sorumluluklarýný bir tarafa býrakalým. Ýþveren, patron olarak, çalýþanlara karþý onlarýn güvenliði baþta olmak üzere insanlýk onurunun bütün gereklerini yerine getiriyor muyuz?
Hiçbir kanun, vicdanlar kadar güçlü olamaz. Vicdanlar yitirilmiþ ise, orasý insanlýðýn bittiði yerdir. En güçlü kanun, bir yasaya baðlý olmaksýzýn insanlarýn diðer insanlara karþý duyduðu insani ve vicdani sorumluluktur. Ama en büyük görev vicdanlara düþüyor. Acýlarýn üzerinden siyaset yapmak, acýlar üzerinden prim yapmaya çalýþmak insanlýk deðildir. Bir acýyý siyasete devþirmek en rezil insanlýktýr. Oysa bizi biz yapan en büyük deðerlerden birisi görüþüne, inancýna bakmaksýzýn acýlara karþý birlik ve beraberliðimizdir.
Kanunsuzluk, denetimsizlik elbette bu bir keyfiyet deðildir. Bir keyfiyete baðlý da olamaz. Kanunlar yasalar en sýký þekilde uygulansýn. Ýhmaller, insan onurunu, emeðini, alýnterini, güvenliðini çok kazanmak uðruna yok sayanlara karþý caydýrýcý yaptýrýmlar uygulanmalý ve hiçbir suç cezasýz kalmamalýdýr. En aðýr cezalar ve müeyyideler uygulanmalýdýr.
Günümüzde kapitalist sistem, çalýþaný ezen bir yapýya dönmüþtür. Ýþverenlerin, patronlarýn daha fazla kazanma hýrsý; insan emeði alýnteri, deðersizleþtirilmiþ, itibarsýzlaþtýrýlmýþ, bunu yaparken de kanunlara sýðýnmýþlardýr. Oysa eskiden çalýþanlar kendisini çalýþtýðý kuruma ait hisseder, kendi iþi gibi sahip çýkar, iþverenler de iþçiyi kendi ailesi gibi benimserdi. Onun insanca yaþamasý için elinden gelen çabayý azami derecede gösterir, bu konularda hassas davranýrdý. Bu duygularý ne yazýk ki çoðunlukla kaybettik. Kimseyi günah keçisi ilan edemeyiz. Ama üzülerek ifade etmek gerekirse bu hasletlerin çoðunluðunu bugün bulmak çok zorlaþtý. Daha fazla, daha çok kazanma hýrsý bütün deðerlerin üstüne çýktý.
Yaþadýðýmýz acý tablolar ayný zamanda bir sistem sorunudur. Kapitalizm sisteminin insaný sadece bir kar amacý olarak görmesi, sorunlarýn temel nedenlerinden birisidir. Ýnsanca yaþama onuru göz ardý edilerek, insaný sadece bir kazanma aracý gibi gören sömürü sistemi; kapitalizmin geldiði son noktadýr. Bu yapý büyük bir sorgulanmaya muhtaçtýr. Kar da, kazanma da helaldir. Ama insani deðerleri ve insanca yaþamý yok sayarak mutlak baþarý elde edilemez. Ucuz iþgücüne dayanan, insaný ve emeði yok sayan bu sömürü düzeni son bulmalýdýr. Ýnsanca yaþam onuru sunmayan iþletmelerin vebali büyüktür.
Sorgulayalým. Hesabýný hep birlikte soralým. Sorumlular en aðýr cezalara çarptýrýlsýn. Kamudan ya da özelden kimlerin ihmali varsa gereken yapýlsýn. Ama unutmayalým ki burada iþverenlerin sorumluluðu büyüktür ve bu bir insanlýk sorumluluðudur.
Milletçe hepimize yasan boðan böylesine büyük bir acýyý, siyaset hesaplarýna meze yapanlar da insanlýktan nasibi almamýþtýr. Bütün faturayý hükümete kesmek bir akýl tutulmasýdýr. Bir vicdan rahatlatmasýdýr. Ama gerçekleri emeðin ve alýnterinin deðersizleþtirilmesini, hepsinden daha da ötesi, yitirmeye baþladýðýmýz insanlýk deðerlerimizi yerine getirir mi? En çok sorgulanmaya muhtaç olan konu yitirilen insanlýk deðerleridir. Bu acýdan hepimiz payýmýza düþeni almalýyýz.
Tüm milletimize baþ saðlýðý ve sabýrlar diliyor, bu ölüm ve gözyaþlarýnýn son olmasýný temenni ediyoruz. Allah’tan rahmet, ailelerine ve tüm halkýmýza baþsaðlýðý ve sabýrlar diliyorum. Baþýmýz Saðolsun.
