Sonsuz mutluluğu kim istemez

Phantom Thread son zamanların en kaliteli filmi. Bu sadece yönetmenin başarısı ve oyunculukların mükemmelliğiyle açıklanacak bir kalite değil. İnsan duygularının karmaşıklığını, karanlık yüzünü konu edinirken avam olmayan, neredeyse asil bir duygu dünyasına sahip olmasıyla ilgili. 

Ünlü terzi Reynolds Woodcock ve kız kardeşi, 1950’lerin savaş sonrası Londra’sında, İngiliz modasının merkezinde, kraliyet ailesini, film yıldızlarını Woodcock Evi’nin farklı tarzıyla giydirmektedir. Woodcock’ın hayatına kadınlar girip çıkmaktadır. Ama karşısına Alma çıktığında durum değişir. Alma, kısa sürede Reynolds’ın hayatında ilham perisi ve sevgilisi olarak kalıcı bir yer edinir. Önceleri kontrollü ve planlı bir insan olan Reynolds, özenle düzenlediği hayatının aşkla altüst olduğunu görür. Tam da bu noktada Reynolds her erkeğin yaşadığı av olma kabusunu hissetmeye başlar. Artık tek başına değil bir çift olmanın getirileriyle beraber yaşamak zorundadır. Bir kadının aşkıyla erkeğin aşkı başka şeyleri ifade eder. Kadının aşkı için vermeyeceği ödün veya açmayacağı bir savaş yoktur. Beraberliğin verdiği sorumlulukla erkek evliliğin yarattığı dünya altında çok çabuk ezilir. Tabii bunun da bir sonucu vardır. Böyle bir tavır insanı yalnızlaştırır. İşte Phantom Thread’te bu çıkmazları yaşayan Reynolds eşinin yaptığı zehirli mantarları yiyerek o egoist erkeksi duvarlarını yıkar. Bir çok Oscar adaylığı olan Phantom Thread’in sadece kostüm ödülüyle Oscar macerasını kapatması filmin kalitesizliği değil Oscar kurumunun saçmalığından kaynaklanıyor. Bu yıl verilen ödüller Oscar’larda sinemanın değer ölçüsü olmadığını kanıtlıyor. Bütün dünyada filmler üretilirken ve evrensel bir dil varken ABD’nin kendi politikalarının çatışmalarıyla belirlenen ödüller ve adaylıklar bu endüstrinin hakimiyet kurma amacını gösteriyor. Paul Anderson bütün adaylar içinde açık ara başarılı bir yönetmenlik gösterse de başrol oyuncusu Daniel Day Lewis gibi göz ardı edildi. Baş karakter terzi-modacı diye filme en iyi kostüm ödülü verildi.