Sözde özgürlerin cehennemi

Bu hafta vizyona giren ‘Gerçeðin Ýki Yüzü-The Last Face’, Batý medeniyetinin bütün iki yüzlülüðünün sergilendiði bir film. ABD’li eski köleler tarafýndan kurulan Liberya’da yaþanan kýyýmýn ortasýnda iki Avrupalý doktorun aþkýný seyredeceðiz.

Bazen öyle filmler çýkýyor ki, bütün dünyanýn çirkinliðine raðmen kendimi sakladýðým sanal dünyamý yýkýp geçiyor. Sinemayla uyuþturduðum iç dünyamý acý gerçeklere çekip, elimdekinin çirkinliðini bana hatýrlatýyor. Ýþte bu hafta vizyona giren ‘Gerçeðin Ýki Yüzü’ o yapýmlardan. Film uluslararasý bir yardým organizasyonunun direktörü olan Dr. Wren Petersen ve gönüllü doktor Dr. Miguel Michaeluel arasýndaki aþký anlatýyor. Savaþ yýkýntýlarý arasýndaki Liberya’da, onlarý çevreleyen çatýþmanýn en iyi nasýl çözülebileceði üzerine ortak bir tutkuyla savaþan Miguel ve Wren, iliþkilerini zor koþullarda canlý tutmanýn bir yolunu bulmalýdýr. Sanki onlarýn bu macerasý bütün dramý oluþturan Batý medeniyetinin günahlarýný affettirecek. Benim asýl canýmý sýkan Batý dünyasýnýn muhalif isimlerinin bu ayýba ortak olmasý. Nasýl Sean Penn veya bir kaç muhalif ismin üretimlerinin arkasýna saklanýp vicdanlarýný rahatlatýyorlarsa biz de farklý durumda deðiliz. Batý medeniyetinin kendinden olmayanlara hatta kendinden olup zayýf düþenlere yaptýðý eziyetlerden, katliamlardan býktým. Artýk geçmiþi irdelemeyip gelecek için umut beslemek kendimize yapacaðýmýz en büyük hainlik. Geçmiþ ancak hesaplaþýlýrsa geride kalýr, üstüne bir örtü örtüp hiçbir þey olmamýþ gibi yola devam ederseniz, yeni sömürülerin, katliamlarýn yolunu açarsýnýz. Bu haftanýn filmi ‘Gerçeðin Ýki Yüzü’ kesinlikle bizler için yazýlmasý ve düþünülmesi gereken bir coðrafyada geçiyor. Batý Afrika ülkesi Liberya her zaman katliamlarla vahþetle anýlan bir ülke. Afrika’nýn neredeyse bütünü ayný halde ama Liberya’nýn bir özelliði var. Bu ülke Amerikan emperyalizminin kreatiflikte kendi sýnýrlarýný aþýp eski kölelerini geri gönderdiði ve kurdurduðu bir cumhuriyet. ABD’de ekonomi tarýmdan sanayiye geçince tarlalarda çalýþan milyonlarca siyahi köleyi Afrika’da kuracaklarý bir ülkeye göndermeye karar verirler. Hýristiyan kilisesi de bunu destekler çünkü o güne kadar Batý Afrika’daki Hýristiyan propagandasý istenilen etkiyi göstermemiþtir. Böylece dönüþtürülmüþ kölelerin çocuklarý sayesinde orada Hýristiyanlýk saðlam bir kale bulacaktýr. Bu ülkenin adýna da Liberya derler yani özgürlük. Baþkentine dönemin ABD baþkaný olan Monroe’ya ithafen, Monrovia derler. Buraya gönderilen siyahi Amerikalýlar yerlileri kendilerinden daha aþaðý bir ýrk olarak kabul eder, bu ülkenin vatandaþý bile saymazlar. Hatta ABD’li Liberyalýlar yerlileri iþçi olarak baþka ülkelere kiralarlar. Yani dedeleri köle olanlar renkleri siyah olsa da ruhlarý beyazlaþmýþ ve emperyalizmin en önde gelenleri olmuþtur. Daha sonra kauçuk, kahve ve petrol gibi madenlerin önem kazanmasý Liberya ve komþularý Gine ve Sierra Leone’nin Batýlý ülkeler tarafýndan tekrar karýþtýrýlmasýna sebep olur. Günümüze kadar süren bir iç savaþýn her üç ülkeyi de mahvettiðini görüyoruz. Liberya, çocuk askerleri, toplu tecavüzleri, farklý kabilelerin yamyamlýðýyla bugüne kadar gelir. Þimdi bütün bu gerçekler ortadayken ben nasýl Charlize Theron ile Javier Bardem’in aþkýndan etkileneyim? Sean Penn’in muhalif kiþiliði ne kadar daha gözlerimi kapatmamý saðlayabilir? Filmin adý ‘Gerçeðin Ýki Yüzü’ ama bu medeniyetin yüzsüzlüðü karþýsýnda ne yazar bin yüz olsa?

 ABD, ekonomisi tarýmdan sanayiye geçince elindeki köleleri Afrika’da kurduðu yeni ülkeye gönderir. Böylece o topraklarda Hýristiyanlýk da saðlam kale bulacaktýr. Ülkenin adýna ‘özgürlük’ anlamýna gelen Liberya adý konulur. 

VÝZYONDAKÝLER