Her iki taraf da maçý ve birbirini kontrol ederek baþladýðý mücadelenin, “Savunma” nitelikli görünmesin diye; çaba gösteriyordu. Zaman geçtikçe saflar netleþti ve Fenerbahçe durumunu korurken; Beþiktaþ “Macera ve risk yüklü olmayan” ataklarla sonuç aramaya baþladý. Ancak baskýsý, ‘Aman bir kaza olmasýn” çekincesiyle yeterli üretkenlikte deðildi. Aboubakar ve Talisca’nýn ilk devredeki ikiþer þutu, Beþiktaþ’ý farklý göstermeye yetmiyordu. Daha fazlasý gerekti...
Quaresma, çok çalýþýyor hiç olmadýðý kadar mücadele ediyordu ancak; o da yapmak istedikleri ile yapabildikleri arasýnda bocalýyordu. Ama devre biterken yaptýðý muhteþem orta, Aboubakar’ýn “Bunu da kaçýrýrsan yandýn” niteliðindeydi. O noktada ben de olsam, gol güme gitmezdi. Yani o kadar “Al da at” cinsindeydi.
***
Beþiktaþ ikinci yarýya, önde olmanýn saðladýðý bir özgüvenle baþladý. Belki ekstra iþler yapmýyordu ama; her ne yapýyorsa emin adýmlarla yapýyordu. Bu da az þey deðildi hani...
F.Bahçe ise; konumunu/istifini/temposunu bozmadan, son anda yakalamayý adet edindiði sürprizlerine bir yenisini daha eklemek beklentisindeydi.
Beþiktaþ’ýn üstüne çullanma, baský kurma gibi zor gelen iþlere giriþmeyi gönlü çekmedi. Daha çok fýrsat kollamayý tercih ediyordu. Ama o fýrsatlar da pek ortada görünmüyordu. Aksine Babel ve Quaresma’nýn uzaktan sert þutlarý, “Avantaya yatma” tehdidini içeriyordu.
***
Maçýn sonu giderek yaklaþtýkça, Fenerbahçe’nin risk yüklenme zamaný geliyordu. Emenike de tam bu esnada oyuna alýndý. Maç bu nedenle ekstra tempo/heyecan/tehlikeler kazandý. Fenerbahçe nihayet uyandý; önce Emenine ile tehdit savurdu, ardýndan beraberlik golünü attý. Sürprizlerin takýmý...
