Kurulu düzen. 30-35 yýldýr istikrar kazanmýþ, Türklere de, Kürtlere de, bir hayat tarzý dayatan bir düzen.
Nasýl bir düzen?
Terörist var. Memleketimizin bir bölgesinde yoðunlaþmýþ, ama imkan olduðunda, yoðunlaþmadýðý bölgelerde de iþ yapabilen bir terör mekanizmasý var. Tarihteki en büyük terör mekanizmalarýndan biri.
Þemdinli’de veya Þýrnak’ta adam öldürüyor. Asker veya sivil, birilerini bulup öldürüyor. Ama bazen, Ýstanbul’da, Ankara’da veya Tokat’ta da terör üretebiliyor.
Bu terör mekanizmanýn aktivitesine göre þekillenen davranýþ kalýplarý var.
Bomba patlatýlýyor. Mesela mayýn. Bir kaç asker þehit oluyor.
Haber manþetlere çýkýyor. ‘Kalleþ pusu.’ ‘Huzura bomba.’ ‘Alçaklar.’
Hatta, zaman oluyor, iþler uzadýkça, haber baþlýklarý sýradanlaþýyor. Yüz tane, beþyüz tane terör vakasý, on-on beþ kalem haber baþlýðý. Ayný baþlýk, kendi sýnýfýndaki haberlerde mükerreren kullanýlabiliyor.
50 tane ‘Kalleþ pusu.’
100 tane ‘Huzura bomba.’
150 tane ‘Alçaklar.’
200 tane ‘Allah belanýzý versin!’
Sonra cenaze törenleri.
Gerçek acýlar, ama basmakalýp manþetler.
Gerçek acýlar, ama basmakalýp yorumlar.
Annenin acýsý eþsiz, babanýn acýsý eþsiz.
Kadýnýn acýsý eþsiz.
Ve çocuk, bir ömür, göðüs kafesinin içinde her gün yenilenen, her gün tazelenen bir ateþle yaþýyor. Babasýzlýk ateþi...
Ama gazetelerin baþlýðý, bir öncekinin benzeri.
Kanla beslenen politikacýnýn durumu da gazeteninkine benziyor. Laflar, bir öncekinin benzeri.
Kürtler rahatsýz. Terör onun da baþýnda çünkü. Terörün öldürme imtiyazý var. Çaresi yok, korkuyorsun. Kapat kepengi, tamam. Kapat mektebi, o da tamam.
Düþün, ama söyleme. Ne olur ne olmaz.
Býk terörden, ama bir þey diyeme...
Polise karþý ayrý bir ‘resmi görüþ’, teröre karþý baþka bir ‘resmi görüþ.’
Ya kendi görüþün? Kendi görüþüm, içimde.
Ýþadamýnýn gönlü istesin, Hakkari’de bir imalathane kurayým, hemþehrilerime iþ vereyim.
Ama yapamasýn.
Van gölünün etrafýnda öyle iþler yapayým ki, gölün etrafý bayram yerine dönsün. Munzur’un eþsiz güzelliðini bütün dünya görsün.
Ýstesin, ama yapamasýn.
Terör, devam etsin. Lanetli, adý batasýca bir kara bulut olarak devam etsin.
Çünkü bu, bir yaþam tarzý. Hatta, ucu sana dokunmuyorsa bir konfor. Senin çocuðun ölmüyorsa, sen dul kalmýyorsan, sen yetim kalmýyorsan, bir konfor.
Korucu var, asker var, terörist var, terör ver, ölen var, öldüren var. Bütün bunlar, kendine göre bir nizam.
Uyuþturucu parasý var. Uyuþturucuya elini süren zenginleþiyor. Ýster Türk olsun, ister Kürt. ‘Ýki toz, bir otoboz’ var.
Silah var. Silah ticareti var.
Avrupa’dan veya Türkiye’den toplanabilen, daðýtýlabilen paralar var.
Terör sayesinde, sandýða giren oylar var. Terör sayesinde sandýktan çýkan milletvekilleri var.
Terör sayesinde kabartýlan ayranlar var. Dedim ya, terör düzeni.
Bu düzeni terk etmenin, bu düzenden yararlananlar açýsýndan bir zorluðu var.
CHP’li Birgül Ayman Güler’in lafý hepten boþ deðil. “Eðer Kürtle Türk eþitse, gökkubbenin altýnda ayný haklara, ayný özgürlüklere sahipse, ne yapayým öyle hayatý” diye düþünebilir birçoklarý.
Bekaa’ya gidip Öcalan’ý kucaklayanlar, birdenbire, terör bitmeye yüz tutunca, hayattaki en büyük dayanaklarýnýn altlarýndan çekildiði hissine kapýlabilirler. (PKK’nýn flamasý bir tek Perinçek’in arkasýnda þýk duruyor çünkü!)
Yapýlacak bir þey yok. Biz, içinde Kürtlerin de bulunduðu büyük bir milletiz.
Türkle Kürt, Allah’ýn eþit yarattýðý kullar. Bu gerçekleri deðiþtiremezsiniz. (‘Kul’ lafý rahatsýz mý etti? Rahatsýz da etse, biz Türkler ve Kürtler, böyleyiz.)
Ve teröristler, dün sabahtan itibaren çekilmeye baþladý.
Hadi veda edin, baþkasýnýn ölümünün saðladýðý konfor huduttan çýktý, gidiyor.
