Bugün yeniden konuþtuðumuz Kürt meselesinde de, dün konuþtuðumuz eðitimde yeniden yapýlanma meselesinde de temel kriter süreçlere bir karýþanýn olmamasýdýr. Bir karýþan yani vesayet makamý yoktur.
Kendisini çoðunluðun yerine koyan, en baþta da siyasetin üzerinde tarif eden; hepimiz için en iyiyi, en doðruyu bildiðini baþtan kabulle talimatlar yaðdýran çekirdek daðýlmýþtýr. Türkiye siyasal sisteminde askeri ve yargýsal vesayet hattý olarak tezahür eden güç merkezi tabela indirmiþtir.
Vesayetçilerin herkese uygun fikirleri hazýrdý; çað, hukuk ve mantýk dýþý olmakla birlikte ne çare ki bunlarý tatbik etme kudretleri de vardý.
Türkler için en iyiyi küçük, içine kapalý ve tek tipleþmiþ vatandaþ olmakta bulmuþlardý. Laik, Kemalist kimlikle, farklýlýklardan uzak durmasý gereken bir vatandaþlar topluluðu olmak en iyisiydi.
Kürtler için ise, Türklere benzemeleri, sakýncalý etnik fikirlerden uzaklaþmalarý, vatana ve millete baðlýlýk için hukuksuzluða rýza göstermeleri uygundu...
Dindarlar, dini kendi anladýklarý gibi deðil sistemin tarif ettiði gibi anlarlarsa hem bu dünyada, hem de öteki dünyada rahata ererlerdi...
Solcularýn bölücü-yýkýcý faaliyetlerin esiri olmalarý men edilir, bundan kurtulmalarý da anladýklarý dilden tavsiye edilirdi...
Herkese, kendisini bir kimlikle veya fikirle tarif eden cümle gruplara uygun fikirler vardý velhasýlý...
Cumhurbaþkaný’nýn kim olacaðýndan hastanelere okullara kimlerin girebileceðine, hangi filmin seyredileceðine, kimin söylediði türkünün dinleneceðine kadar her þeye karar vermeyi kendinden menkul hak gören bir yapýdan söz ediyoruz. Söz etmek ne kelime, 80 sene böyle bir hayatý kendilerine benzeyen mutlu ve aydýnlanmýþ azýnlýk hariç herkese yaþatan bir müttefik güçler ittifaký vardý. Asker-yargý-bürokrasi-iþ dünyasý-medya ittifaký...
Þimdi daðýldýlar; bitmediler ama güçlerini kaybettiler. En önemlisi de meþruiyetlerini yitirdiler... Önceden doðru olanýn, meþru olanýn ne olduðu onlara referansla tayin ediliyordu bugün ise referans demokrasidir. Toplum ne diyorsa ve ne istiyorsa o meþrudur. Beldeki silah, sýrttaki cübbe, cüzdandaki para kimseye topluma nizamat verme imtiyazý tanýmýyor.
Tayyip Erdoðan ve arkadaþlarýnýn Türkiye’ye kazandýrdýðý en deðerli þey, lokomotifi asker olan vesayet sistemini bitirmiþ olmasýdýr. Vesayet bitince, demokrasi talebi artmakla kalmadý; daha iyi, daha hukuki ve temel haklarýn daha fazlasý için rekabet de baþladý.
Vesayet bitince geriye dürüstlükten, þeffaflýktan ve demokrasiden baþka çare kalmadý.
Mesela bugün...
Kürt sorununun çözülmesini istiyorsan bunu cesaretle söyleyebilirsin. Çözüm istemiyorsan gözünün ucuyla bir provokasyon aramazsýn. Çünkü, asker seni ne korkutabilir, ne de kurtarabilir.
Baksanýza, geleneksel olarak Kürt meselesinin sorumluluðu omuzlarýnda olan, bu sorunu üretip büyütenler bile þimdi çözüm istiyor. Bazýlarý vesayetten kurtulduðu için istiyor, bazýlarý ise vesayetten umudunu kestiði için...
Türkiye için daha yolun baþý... Vesayetin boþalttýðý yoldan daha gidecek çok hedef var.
