Ýlkbahar desem deðil, yaz hiç deðil... Çocuklarda bir daðýnýklýk, bir sermiþlik var ki sormayýn gitsin. Ben önce sadece bizimkilerin öyle olduðunu zannediyordum. Sonra Kerem’in arkadaþlarýnýn anneleri ile konuþurken söz dönüp dolaþýp “Bu aralar aklý beþ karýþ havada. Ödevlerini pek kontrol edememiþtim son dönemlerde. Bizimki de nasýl olsa bakmýyorum diye, çoðunu yapmamýþ!” diyen de var, kardeþiyle pek güzel geçinen çocuðunun son günlerde pek deðiþtiðini söyleyen de. Yani bu aralar hepsi ayný havada... Ama o hava bana pek yaramadý açýkçasý. Ýki gün önce Kerem’in kitaplarý arasýnda Türkçe ve Hayat Bilgisi defterlerini buldum. Okulda olmasý gereken defterler evde. Sakinleþmek için içimden on kere, ona kadar saymam gerekti. Yine de sonuç tam istediðim gibi olmadý. Neyse ki Kerem’in eve gelmesine çok vardý. Kendimi iþe verdim... Oðlum okuldan gelince masasýnýn üstündeki defterleri gördü ve ilk tepkisi “Anneee, defterlerimi bulmuþsun. Teþekkür ederim!” oldu. Bir de üstüne sarýlmasýn mý! Ama ben yumuþamadým. Aramýzdaki diyalog þöyle geliþti:
- Defterlerinin okulda olmasý gerekmiyor muydu?
- Evet, gerekiyordu!
- Peki neden evdeler?
- Unutmuþum.
- Ne zamandan beri?
- Hatýrlamýyorum ama bir hafta olabilir.
- Peki sen derslerde ne yaptýn?
- Öðretmenim defterimi getirmemi istedi. Ben de defterim yokken yaptýklarýmýzý kaðýda yazdým. Sana dün göstermiþtim.
- Ben onlarý baþka bir þey zannettim!
- ...
- Eksiðin var mý? Kontrol etmen için bir arkadaþýnýn defterini getirebilirsin eve.
- Hayýr, eksiðim yok.
- Sen yine de arkadaþýnýn defterini getir.
- Bana güvenmiyor musun?
- Güveniyorum da sen yine de getir. Sen bir öðrencisin, sorumluluklarýn var. Bir daha defter unutmak yok!
Ertesi gün getirdi defterleri Kerem. Hakikaten eksik yoktu. Sanki defterini unutan o deðil, “Bak sana söylemiþtim!” diyor, özrü kabahatinden büyük! Bunlarý akþam eþime anlatýrken “Ben anneme ‘Bana güvenmiyor musun, dediðimde herhalde 16 yaþýndaydým” dedim. O da gülümseyerek “Ben 40 yaþýndayým. Hala öyle bir þey diyemedim!” dedi.
