Kanlý alný yerdeyken bildiðimiz her þey acýya dönüþüyor.
Evet, yas içinde yürüyeceðiz ve yas içinde bakacaðýz dünyaya.
Dünya hep eksik kalacak.
Alnýndan vurulmuþ kanlar içinde yatan gövdelerin hesabý sorulacak.
Teselliye ihtiyacýmýz yok, tesellisiz gözlerle bakacaðýz geleceðe.
Gömlekleri toplanmýþ ölülerin.
Herkes ne olacaðýný biliyor; bir anne bekliyor.
Kayýp evladýn gökyüzüne bakan yüzünü.
Herkes ne olacaðýný biliyor; tam olmaktýr bizden beklenilen.
Eksilten ölümlere raðmen.
Þimdi bir anne þehre bakýp bir isim arýyor.
Oðullarýnýn sürüklendiði o yerde. Ve sesleniyor:
Ey Allahým,
Ne çok keder ve ne çok gidiþ var.
Bitmeyecek mi bu acý.
Ne zaman son bulacak ölülerin konuþmalarý?
Ey Allahým,
Ben bir aðýtçý deðilim, beni öyle belleme.
Öfke doluyum kötülüðün kötülüðüne.
Ve adalet istiyorum.
Ve iyiliðin korunmasýný, himaye edilmesini istiyorum.
Ve kötülüðün ilahi bir kýlýç darbesiyle yeryüzünden kovulmasýný istiyorum.
