Bizi birbirimize sýkýca baðlayan günlerden geçiyoruz.
Tanýdýklarýmýzý, uzun zamandýr karþýlaþmadýklarýmýzý o gecenin sabahýnda hatýrladýk.
Depremin etkilediði her þehirde bir hatýram vardý. Kahramanmaraþ'tan Hatay'a bu güzel þehirlerde konferanslarým olmuþtu. Her ziyaretimde yeni dostlar edinmiþtim.
Sevdiðim insanlarýn, dostlarýmýn, meslektaþlarýmýn, öðrencilerimin memleketleriydi.
Bizi bir millet yapan ortak deðerlerimizle, farklýlýklarýmýzla Anadolu Mayasý'nýn karýldýðý bu þehirlerin yaþadýðý felaket bütün dünyayý sarstý.
Yazlýk komþum Mimar Nebil Gali Bey'le uzun zamandýr karþýlaþamadýk. Sosyal medyadan takipleþiyoruz ve dostluðumuzu hissediyoruz. Antakya'da yurtsever, giriþimci saygýn bir isim. Antakya'dan deprem sonrasý yayýnladýðý sosyal medya mesajý beni duygulandýrdý:
"Benim ülkem, benim vataným, benim kentim, benim Antakya'm. Anamýn, babamýn, atalarýmýn yaþayýp gömüldüðü kent. Býrakýp gitmek ne demek? Antakya'nýn bana verdiklerini geri ödeme zamaný. Bir tek kuruþumu bile Antakya dýþýna yatýrmayý düþünmüyorum. Antakya'yý yeniden diriltip ayaða kaldýrmak için kendi adýma üzerime düþeni yapacaðým"
Bir þehri sevmek bir kente ait olmak böyle bir þey. Dostlarýnýzý, çocukluk arkadaþlarýnýzý topraða vermek ne kadar acý olsa da orasý sizin vatanýnýz ve her þeyiniz o topraklarda.
Maraþ'ýn sevilen eðitimcilerinden Þair Memduh Atalay'la en az 20 senedir karþýlaþamadýk. Kendisi Þarkýþla'nýn kýymetli ailelerinden. Kader onu Maraþ'a sürüklemiþ. Belki 40 senedir o þehre hizmet etmiþ nesiller yetiþtirmiþ bir milliyetçi. Önce Sultanname kitabýný okumuþtum, sonra uzaktan þiirlerini sevdim.
Bilgeliðin Ýzinde
"Þahit olmaya geldik sahipliðe deðil"
Bu söz bilgeliði bütün mevsimlerden
Savaþlardan þahit olarak döndü
Ay ikiye bölündüðünde gece yarýsý
Ayýn yarýsý ellerine döküldü
Depremden sonra ulaþmaya çalýþtým. Maraþ yýkýlmýþtý. Memduh Atalay'ýn telefonda sesini duyduðumda bir iç sevinci yaþadým.
Sivas'taki baba yadigarý evimi teklif ettim. Titreyen sesiyle "Þimdi bana dünyalarý verdin. Ancak ben Maraþ'ý býrakamam, talebelerimi kaybettim, dostlarýmý kaybettim þimdi onlarý terk edemem." dedi.
Sanýrým Türklük bu iki insan öyküsünde gizli. Þehre vefa, dosta vefa, topraða vefa, ahde vefa....
Bir deprem, iki þehir ve iki insan...
Belki hiç karþýlaþmayacak iki insanýn bende býraktýðý sýzý eminim bu ülkenin her ferdinde mevcut.
Nice acýlar ve sýzýlar bizi bir millet yapmýþ. Bugün zordayýz, bugün dardayýz ancak icabýnda tek yürek olmayý bilen bir milletiz.
Bu þehirler bizi de evladý bilsin. Birlikte onaralým, birlikte saralým.
Gözlerinde umut, yüzlerinde tebessüm, pazarlarýnda neþe...
Çarþýlarýnda bakýrcýlar, kahvelerinde sohbet, aktarlarýnda kokular, bahçelerinde zeytin...
Þehirlerimize vefa, insanýmýza vefa, topraða vefa...
