Bazen iyilik yapayým derken farkýnda olmadan kötülük yapmýþ olabiliriz. Týpký kozasýndan çýkmak için çabalayan kelebeðe, daha çabuk çýksýn diye yardým etmemiz gibi.
Bir adam ormanda gezerken bir kelebeðin kozasýndan çýkmaya çalýþtýðýný gördü. Kozasýndaki küçük delikten çýkmaya çabalayan kelebeði dakikalarca izledi. Hareket azalýnca adam, kelebeðin kozadan çýkmak için çabalamaktan vazgeçtiðini, gücünün kalmadýðýný düþündü. "Kelebeðe yardým edeyim de kolayca çýksýn." dedi ve daha rahat çýkmasý için kozadaki deliði büyüttü. Böylece kelebek kozasýndan kolayca çýkabildi. Oysa o henüz çýkmaya hazýr deðildi, bedeni hala kuru ve kanatlarý buruþ buruþtu. Adam, kelebeðin gücünü toplayýp, kanatlarýný açýp, uçacaðýný düþünüyordu. Ama kelebek kozasýndan zamanýndan önce çýkmýþtý. Ne kadar çabalasa da uçamadý ve buruþmuþ kanatlarýyla yerde sürünmeye devam etti. Adam iyi niyetli bir þekilde kelebeðe yardým etmeyi istemiþti ama bilmediði bir nokta vardý; kelebeðin kozadan çýkmak için çabalamasý gerekiyordu. Böylece bedenindeki sývý kanatlarýna gidecek ve bu sayede kozasýndan doðru zamanda çýkýp uçabilecekti.
Bir kelebek misali büyüyüp hayata atýlmak isteyen çocuklarýmýza da ayný þekilde davranýyoruz. Yetim çocuklar baþta olmak üzere depremzede çocuklarýmýzla iftar açmak, Ramazan'ýn güzelliklerini birlikte yaþamak niyetiyle beþ gündür deprem bölgesindeyim. Çok özel anlara þahitlik ediyoruz. Bol çocuklu, þenlikli iftar programlarýnda bulunuyoruz.
Her insanda var olan bazý komplekslerin ve insanýn muhatap olduðu durumlara karþý reaksiyon olarak devreye giren savunma mekanizmalarýnýn çocuklarda çok net þekilde zuhur ettiðini gördüm.
Psikologlarýn "çocukluðuna inmek lazým" dediði vakalarýn müþahhas verileriyle karþý karþýyayýz.
Renkli simalarýyla iftar sofralarýmýza bereket getiren çocuk misafirlerimiz arasýnda, sýnýrlarý oluþturulan ve bilinçli þekilde sýnýrlarý olan çocuklarý hemen fark ediyorsunuz.
Sorumluluk alarak yanlýþ yapmaktan çekinmeyen çocukla, "yanlýþ yaparým, kýzarlar!" korkusuyla kendisini gizleme ihtiyacý hisseden çocuk arasýndaki fark doðuyla batý kadar.
Bunca farklý çocuðu izlerken aklýma kelebek örneði geldi. Bambaþka ailelerden, farklý dünyalardan gelen bu çocuklarýmýza karþý, iyi niyetli de olsa, bazen fazla müdahaleci olabiliyoruz. Çocuklarýmýzýn yanýnda olalým derken aslýnda onlarý sýnýrlandýrdýðýmýzýn farkýnda deðiliz. Oysa belki de yapmamýz gereken arka koltukta oturup sadece rehberlik yapmak olmalý. Onlarýn yanýnda olmak, yol göstermek için elbette var olmalýyýz ancak unutmamalýyýz ki dünyaya geldikleri andan itibaren onlar da kendi imtihanlarý ve kaderleriyle bir yolda gidecekler. Eðer bu uzun yol boyunca her an yanlarýnda olamayacaksak o zaman yürümeyi öðrenmelerine izin vermeliyiz.
Ýdealist bir öðretmen arkadaþým anlatmýþtý. Oðlu ile birlikte arabaya bindiklerinde arabayý ne zaman oðlu kullansa kendisi ön koltuða otururmuþ. Seyahat boyunca sürekli oðlunu kontrol eder, ne zaman frene basacaðýný, ne zaman gaza basacaðýný, vites deðiþtirmesi gereken zamanlarý sürekli oðluna söylermiþ. Bu durumdan oldukça rahatsýz olan oðlu bir bayram tatili münasebetiyle çýktýklarý seyahatte babasýna, "Baba, bu sefer arka koltuða otursan ve arabayý benim kullanmama izin versen olmaz mý?" demiþ. Oðlunu kýrmak istemeyen arkadaþým gönülsüz de olsa arka koltuða geçmiþ ve kitabýný okumaya baþlamýþ. Ýlk baþlarda oldukça gergin olan arkadaþým bir müddet sonra oðlunun aracý hatasýz kullandýðýný görünce kendini tamamen kitabýna vermiþ. Aradan geçen sürede okuduðu kitabý bitiren arkadaþým baþýný kaldýrýp baktýðýnda daha önce hiç görmediði bir yere geldiklerini fark etmiþ. Biraz sonra oðlunun dönmesi gereken kavþaðý geçtiðini fark eden babanýn uyarýsýyla tekrar doðru istikamete girmiþler.
Varmak istedikleri hedefe umduðundan çok daha rahat ve daha erken ulaþan arkadaþým þunu fark etmiþ: Çocuklarýmýzýn her hareketini kontrol etmek ve onlarý sürekli yönlendirmek doðru deðil ama onlara gerekli olduðu yerlerde de rehberlik etmek gerekiyor.
Maalesef bu iki gerçeði ebeveynler olarak hep göz ardý ediyoruz. Ya çocuklarýmýzýn yanýnda olacaðýz, ona hayat yolunda yardýmcý olacaðýz derken onlarýn yeteneklerinin inkiþaf etmesine engel oluyoruz. Veya onlarý tamamen kontrolsüz býrakýp varacaklarý hedefe doðru olan yolculuklarýnda rehbersiz býrakýyoruz.
Ölçülü olmak her zaman güzeldir.
Çocuklarýmýzý hayata hazýrlama noktasýnda da ifrat ve tefrite kaçmadan vasatý yakalayabilmeyi bilmeliyiz.
Deprem bölgesinde birlikte hoþça vakit geçirdiðimiz çocuklar bana arkadaþýmýn anlattýklarýný hatýrlattý ve: "Ne onlarýn her hareketini kontrol eden ebeveynler, ne de tamamen kontrolsüz býrakan anne babalar olmalýyýz." sözünü zikrettirdi.
