Annesi, Hz.Amine:
Bir gün arkadaşlarıyla birlikte Ebva Vadisinden geçerlerken, onlardan müsaade isteyip yolun karşı tarafındaki bir tepeye doğru yürüdü alemlere rahmet Hz.Peygamber Efendimiz. Arkadaşları onun o tepede diz çökerek ağladığını, dua ederken zaman zaman otları elleriyle tutarak okşayıp sevdiğini gördüler, döndüğünde ne olduğunu sorduklarında, üzgün bir sesle ve gözlerindeki nem henüz kurumamış bir halde:
- 'Orada annem yatmaktadır...' Dediler... Arkadaşları da sessizce ağlamaya başladılar...
O yetimliğin her demini yaşamış garipliğin imbiğinden geçmiş bir kimseydi. 'Cennet anaların ayakları altındadır'' derdi.
Dadısı, Hz.Ümmü Eymen:
Herkes sofralara koştuğunda, o koşup hemen sofralara varamaz, geride durur, herkes kaşığını yemeğe uzattığında o mahcubiyetten hemen yemeğe oturamazdı. Dedesi onun bu huyunu bildiğinden; 'Oğlum Muhammed ile benim soframı ayrı kurun, o insanların efendisi olacak' derdi, ona moral verirdi. Dedesi vefat ettiği gün, dadısı Ümmü Eymen küçük Muhammed'i dedesinin üstüne atılmış sarsıla sarsıla ağlarken bulmuştu. Nasıl ağlamasın ki; küçük Muhammed ne zaman birisini sevse, bağlansa, o kişi kısa sürede dünyasını değiştirirdi. Ümmü Eymen onu aldı, sevdi, destek oldu, büyümesinin, gençliğinin ve resullüğünün şahidi olarak vefat edinceye kadar yanından hiç ayrılmadı.
Eşi, Hz.Hatice:
Hz.Haticenin çölü deniz eyleyen merhamet dolu aşkıyla nihayet gençliği kemale erdi, yetimliği sona erdi. Göklerinde güneşler açtı. Peygamber olduğunda da O'na ilk inanan kişi de Hz.Haticeydi. Göklerde Hz.Cebrail yerlerde Hz.Hatice'den başka mü'min arkadaşı yoktu ilk başlarda, bir melek ve bir kadınla başladı her şey. Sonra O'nu sevenler, anlattıklarını da sevmeye başladılar, bu silsileden bir ihtida, aydınlanma yolu açıldı... O'nun güzel ahlakını, mütevaziliğini, dinginliğini sevenler, anlattıklarına da güveniyorlardı. Aile yaşantısını örnek alıyorlardı. Yine de Onu ilk önce, güçsüzler anladı ve inandı. Yoksullar, köleler, çaresiz kadınlar, çocuklar... Güç ve erk sahibi varsılların ise, yeni bir sevgiye ihtiyaçları yok gibiydi ilkin, dünya onlara kalplerini göstermeyecek kadar kuşatmıştı dört bir yanlarını. Sabırla, sükunetle hepsine ulaştıracaktı çağrısını... Hatice onun dava arkadaşıydı... Yüzü hep gülerek baktı eşine: ''Anam, babam, şu nefsim sana feda olsun Ya Muhammed' derdi.
Kızı, Hz.Fatıma:
Çok yağmur yağmazdı Hicaz bölgesinde. Yemen hariç Ceziretül Arap'ta atlasların göstereceği cüssede bir akarsu da yoktu zaten. Çöller denizinde dünyaya gelmişti Alemlere Rahmet Son Peygamber. Bir gün çok sevdiği kızı Fatıma'ya, başını hafifçe yukarı kaldırıp sanki baharın kokusuyla dolup taşarcasına; ''Kur'anı Kerim, gönüllerin ilkbaharıdır'' dedi. Kızı, ondan sonra her Kur'an okuduğunda dalların yeşerip, çiçek açtığını hissedecekti. Babasını sevmek onun için sonsuzluklara açılan serin bir gül bahçesinde gezinmek gibiydi... Ahlakı ve takvasıyla babasına en çok benzeyendi Fatıma... Kızı kapıdan her girdiğinde ayağa kalkarak karşılardı onu İslam Peygamberi... Mübarek soyu da kızı üzerinden devam edecekti. Kızının sevgisi yüreğinde çağıldayan bitimsiz kevser nehrini andırırdı. O da babasına o kadar düşkündü ki; halk ona 'Babasının Annesi' dedi...
